Verslag van vader-zoon fietstocht naar Santiago de Compostela.

Vrijdag 14 augustus 2009.(zgn. 0-dag)

Niels had gisterenavond late dienst en is aansluitend gaan logeren. Alice en ik hebben de dag rustig doorgebracht. Samen ontbeten en daarna hebben we nog wat gewinkeld in Veldhoven. Alice wilde niet gaan lunchen vanwege de hitte. Buiten dat, had ze nog enigszins last van het uitgebreide afscheidsetentje van gisterenavond samen met mijn broer Olof en zijn vrouw Tine. Ze waren speciaal voor ons uit Zoetermeer gekomen om afscheid te nemen. Jammer dat Niels vanwege zijn werk niet aanwezig kon zijn. De middag hebben we heerlijk samen thuis doorgebracht. Ik heb de fietsen nogmaals voor de laatste keer gecontroleerd. De bagage logischer ingedeeld in verband met de gewichtsverdeling. Ik kwam tot de ontdekking dat de verlichting van mijn fiets niet werkte. Dit euvel samen opgelost met de meesterknecht Dirk van Van Herk Fietsen. Verder stond op de planning dat Niels en ik samen naar de kapper zouden gaan, maar dat hebben we dus gisteren al gedaan. Blijkt dat we deze tocht toch gesponserd worden. Wilfried Leemans heeft ons geheel kosteloos kaal geschoren. Da's echt "tof" zouden ze in Vlaanderen zeggen. Het was alleen jammer dat we zijn assistente Rian gemist hebben. Maar ja, we kunnen natuurlijk niet alles voor niets hebben. De rest van de dag rustig doorgebracht. Rembrand mijn andere broer belde nog om ons een hart onder de riem te steken en wenste ons natuurlijk erg veel succes. Will en Brigitte een van onze kennissen lieten weten dat ze ons niet kwamen uitzwaaien aangezien Brigitte zich niet prettig voelde. Alice en ik hebben verder samen eenvoudig gegeten. Daarna heb ik nog wat aan het weblog geknutseld, o.a. toevoeging van de webcam in Compostela, zodat men in de gelegenheid is "ons moment suprême" (de aankomst) live kunnen volgen!!! Rond 23.00 uur komt Niels thuis. De laatste spulletjes van Niels samen ingepakt en zo rond 00.30 uur was het rustig in huis, we lagen in bed. Morgen de dag van het vertrek.

Zaterdag, 15 augustus 2009.

Om 05.30 uur loopt de wekker af en na het opstaan neem ik een stevig ontbijt. Niels is zo rond 06.15 uur uit de veren. Alice had nagenoeg de hele nacht niet geslapen. Ze was waarschijnlijk zenuwachtiger dan Niels en ik. Heel begrijpelijk, want ze zal het een maand zonder ons moeten stellen en dat is toch echt wel een "beproeving"!! Bart en Sylvia, de allerbeste vriend van Niels en zijn partner waren de enigen, die uiteindelijk Niels kwamen uitzwaaien. Voor het daadwerkelijke vertrek hebben we nog gezellig "spannend" een kopje koffie gedronken. Bart maakt van ons samen nog een foto en om 07.35 uur rijden we de straat uit om via de Provincialeweg en de Dorpstraat richting Reusel te fietsen, een traject dat we gedurende de trainingen bijna altijd hebben gereden. Het weer is uitermate goed en met het uur wordt het warmer en warmer. In Mechelen scoren we bij de gemeentepolitie onze eerste Camino-stempel. Met een temperatuur van 33 graden Celsius komen we om 14.35 uur op de camping aan in Londerzeel, waar we een trekkershut hebben gereserveerd. Het blijkt dat we niet met een creditkaart kunnen betalen. Daarom ben ik (Maarten) maar even terug gefietst naar Londerzeel om geld te pinnen. Op de terugweg even gestopt bij het campingrestaurant om te vragen of er gereserveerd diende te worden om 's avonds te kunnen eten. Het is tenslotte 15 augustus (Maria Hemelvaart) en hier in België wordt dan tevens Moederdag (ook wel Moederkesdag) gevierd. Op de camping was dat duidelijk merkbaar aan de drukte. Bleek dat het restaurant, waar ik overigens 2 jaar geleden subliem gegeten had, alleen nog door het leven ging als café. Jammer dus voor ons!! We hebben genoegen moeten nemen met "blanke" Belgische fritten en een "kleffe" hamburger en dus echt niet een lekkere biefstuk zoals ik die Niels in het vooruitzicht had gesteld. Het fietsen gedurende de eerste dagetappe was voor beiden zwaar, hetwelk mede veroorzaakt werd door het extreem hete weer en een sterke zuidwestelijke wind van 3 à 4 Beaufort. We waren aan het eind van ons Latijn na 113 kilometer, in 6 uur 5 minuten en een gemiddelde van 18,73 km/u. Maar na een frisse douche waren we weer flink opgeknapt. De avond verder rustig doorgebracht, want morgen wacht ons weer een etappe van ongeveer 120 kilometer bij temperaturen naar verwachting van boven de 30 graden.
Moment van de dag: Het afscheid en vertrek samen met Alice, Bart en Sylvia.

Zondag, 16 augustus 2009.

De nacht doorgebracht in de trekkershut. Het was zo warm (33 graden) buiten, dat we echt geen slaapzak en/of nachtkleding nodig hadden. Na een flinke mok sterke koffie en het optuigen van de fietsen zijn we om 07.30 uur vertrokken richting Saméon net over de Franse grens. Het weer was totaal anders dan gisteren. Tot ongeveer 14.00 uur bewolkt en iets minder wind als gisteren met een temperatuur van ongeveer 20 à 22graden. Vanuit Londerzeel volgen we de Leirekensroute. Dat is een voormalige spoorlijn die is omgevormd tot een fietspad. We passeren diverse oude stationnetjes. Bijna geen fietsers buiten een enkele liefhebber van de zondagmorgen. In Aalst hebben we de route gevolgd richting de rivier de Dender. Het fietspad langs de oever hebben we gevolgd tot het oude stadje Lessines. We zien allerhande vogels in dit bijzonder mooie natuurgebied. Aangekomen in Ninhove kopen we bij de bakker diverse broodjes. Zal de komende weken overigens een dagelijks ritueel worden!!! Op een bankje midden in de stad, maak ik een lekker warm kopje bouillon voor ons beiden en we eten de verse broodjes op. Een motor heeft tenslotte brandstof nodig. Na dit ontbijt zoeken we weer de oevers van de Dender op en rijden richting Geraardsbergen. Voorbij de sluis en de jachthaven van Geraardsbergen komen we op het onverharde jaagpad langs de rivier. We mogen ons gelukkig prijzen dat het de afgelopen dagen droog is geweest, want anders was het een (fiets)modderballet geweest. Het pad was dus redelijk tot goed begaanbaar. Het weer begint op te klaren en de hemel trekt open als gevolg van de aanwakkerende wind. De temperatuur stijgt naar 30 graden en meer. We missen op het traject de stickers van het Jacobsgenootschap en daarom moeten we met enige regelmaat de weg vragen. Op zich is het geen probleem maar op een "door de weekse" zondag in België dus wel.........geen mens te bekennen. Op het traject tussen Lessines en Doornik, blijkt later, rijden we een aantal keren verkeerd. Tijdsverlies van ongeveer 1,5 uur en op het eind van de dag blijkt, dat we ruim 20 kilometer meer gefietst hebben dan gepland. Niels stelt voor in Doornik te gaan eten. Prima idee!! Op een terras op de Markt in Doornik doen we ons beiden te goed aan een heerlijke Italiaanse pasta en een heerlijk koel drankje. Na de pauze rijden we langs de oevers van de rivier de Schelde richting Frankrijk. We passeren de onzichtbare taalgrens en de fysiek grens in Rumegies waar we foto's maken voor het nageslacht. Als gevolg van een omleiding komen we langs een andere route het dorp Saméon binnen. Duurt wel even voor we de camping hebben gevonden. Snel de tent (onze eerste nacht dus) opgezet en gedoucht. Beiden lekker fris na 142,5 kilometer in 8 uur en 7 minuten met een gemiddelde van 17,67 km/u willen we nog even een lekker pilsje scoren. Blijkt dat de kantine inmiddels al gesloten is. Als alternatief drinken we samen een warme sterke mok eigen gemaakte bouillon. De fysiek zeer zware dag wordt beëindigd met voor beiden een onverwacht diepgaand en emotioneel, maar zeer waardevol vader/zoon-gesprek. Het gesprek komt sneller dan dat ik (Maarten) had verwacht, maar het is en was goed!!!! Al met al een echt zware dag, met eigenlijk teveel kilometers als gevolg van verkeerd rijden, teveel zon, te hoge temperatuur (boven de 30 graden), maar moe en voldaan liggen we om ongeveer 22.30 uur in onze slaapzak in de tent. Morgen weer een dag, die qua aantal kilometers slechts ongeveer 60 kilometer zal zijn.
Moment van de dag: Tot de ontdekking komen, dat we niet zomaar efkes een stukske aan het fietsen zijn!

Maandag, 17 augustus 2009.

Alhoewel de wekker om 07.00 uur afloopt staan we pas om 08.00 uur op. Kopje koffie gemaakt en gedronken, waarna het dagelijkse ritueel volgt van tent opbreken, inpakken en onze ijzeren paarden gereedmaken. We doen het langzaam en rustig, flauwekullen wat over en weer en tenslotte om 09.30 uur vertrekken we. We rijden langs het gemeentehuis en krijgen van een zeer vriendelijke medewerkster van de gemeente een stempel. Op mijn vraag of het druk is, zegt de vrouw dat het rustig is en als we aanstalten maken om te vertrekken gaat ze verder met het lezen van de krant!!! Het zal vandaag een rustige dag gaan worden met weinig bijzonderheden. In de stad Cambrai rijden we verkeerd, terwijl we in Rumilly en Cambresis worden wegens wegwerkzaamheden worden omgeleid. Eigenwijs zoals we zijn volgen we toch de oorspronkelijke route met de gedachte dat we als fietsers toch wel langs de wegwerkzaamheden kunnen lopen. So far so good!!! We komen uit bij een in aanbouw zijnd viaduct. Onze gedachten worden beloond, want we worden door de wegwerkers niet tegen gehouden en/of gewaarschuwd. Ze groeten ons uitermate vriendelijk. We zijn ook zo netjes en groeten terug. De begroeting door de arbeiders bleek achteraf wel "dubbel" te zijn, want de aflopende weg na het viaduct was vers geasfalteerd en reed formidabel!!!??? Alleen onze fietsbanden bleken even later ook van asfalt te zijn. Om te voorkomen dat onze fietstocht voortijdig tot een einde zou komen hebben we ons ruim 3 kwartier bezig gehouden met het verwijderen van het aangekoekte asfalt van de 4 fietsbanden. Als we deze vertraging niet hadden gehad, hadden we op de brug annex sluis van Rue-des-Vignes het Nederlandse fietsechtpaar Freek en Ali niet ontmoet. Ze fietsen vanuit hun woonplaats Naarden via Haarlem naar Tours (hun eindpunt). Ze blijken op weg te zijn naar dezelfde camping in Honnecourt sur Escaut. We praten wat met elkaar en wisselen in een kwartiertje tijd elkaars ervaringen uit. We komen kort na elkaar aan op de camping. We hebben 72,5 kilometer gereden in 4 uur 12 minuten met een gemiddelde van 17,18 km/uur. De campingbaas herkent mij van 2 jaar geleden en het is een bijzonder weerzien. Met Freek en Ali eten we samen in het restaurant en brengen vervolgens samen de avond door. Het is een intieme avond voor zowel ons als voor Freek en Ali, waarin van beide kanten wordt verteld wat de feitelijke reden is waarom de Camino de Santiago ofwel de Route Saint Jacques wordt gefietst. Ook Niels neemt een voor hem zeer grote drempel en vertelt zijn verhaal. Een bijzondere gebeurtenis om dit als vader mee te (mogen) maken. Freek blijkt in het afgelopen jaar 2 nieuwe knie-gewrichten te hebben gekregen en het is bewonderingswaardig dat hij zo kort na de operaties een dergelijke lange fietstocht onderneemt. Freek zegt tegen Niels, als Formule 1-fan, dat hij zal proberen voor hem een Renault/ING race-cap te "organiseren". Niels is verguld en vindt het een prachtige ontmoeting. In het café-gedeelte van het restaurant zitten wat Franse mensen, die al enigszins teveel hebben gedronken. Eén van hen blijkt een geblesseerde professionele rugby-speler te zijn. Hij wil met mij op de foto en Freek legt het vast op de gevoelige plaat. Ik hoop dat Freek de foto aan mij zal mailen zodat ik die in dit verhaal kan opnemen. Tijdens het eten krijgen we van de camping-eigenaar nog een stempel, want op het gemeentehuis kun je er geen krijgen want het is gesloten vanwege de vakantie. Om 22.00 uur zijn we goedgemutst gaan slapen en morgenvroeg gezond en vroeg weer op!!
Moment van de dag: Fietsend in het dorp Rue-des-Vignes horen we vanuit het klooster de Latijnse gezangen van de monnikken.

Dinsdag, 18 augustus 2009.

Ik sta om 06.45 uur op na een onrustige, koude nacht. Niels staat om 07.30 uur helemaal verkleumd op. Ook hij heeft op z'n zachtst gezegd niet lekker geslapen. Maar na een warme sterke kop koffie komen we vrij snel weer bij onze positieven. Freek en Ali die hun tent even verderop hadden staan waren al druk doende met inpakken. Ook zij hadden een zeer slechte nacht gehad. Ze zeggen dat ze een te korte voorbereidingstijd hebben gehad en voor wat betreft het kamperen nagenoeg geen ervaring hebben. Daarbij opgeteld de fysieke (knieën) gesteldheid van Freek overwegen ze beiden ernstig hun fietstocht voortijdig te beëindigen. Ik heb ze beiden een kop koffie aangeboden/gegeven als opkikker, die bij Freek tot overmaat van ramp verkeerd valt. Hij heeft moeite om niet over zijn nek te gaan. We praten over de af te leggen afstand van vandaag en vertellen hen, dat Niels en ik komende nacht in Hotel Le Cèdre (8 Rue de l' Evêché, 60400 Noyon) zullen overnachten. Op basis van ervaring heb ik een hotelovernachting gepland na 4 dagen fysieke inspanning in de buitenlucht om goed te kunnen herstellen. Freek en Ali geef ik de gegevens van het hotel en ze nemen in overweging daar ook te gaan overnachten. Om 07.30 uur vertrekken ze, nadat we van elkaar afscheid hebben genomen. Wij doen hetzelfde, maar dan om 08.45 uur. Het wordt een pittige etappe met flinke, korte beklimmingen. Jammer, maar het begint traditie te worden, wederom een aantal malen verkeerd gereden. Gelukkig niet teveel kilometers, maar elke extra kilometer is er één teveel en we prijzen ons gelukkig dat we geen wandelaars naar Santiago zijn!!! Even na St. Quentin lunchen we op een pleintje overdekt door een bladerdak van eikenbomen. Daar ontmoeten we weer het oudere echtpaar uit Papendrecht, dat we gisteren onderweg ook even hadden getroffen. Al pratende bleek dat het een gepensioneerd schippersechtpaar te zijn. Ze zijn nu op weg naar Parijs en zullen daar een bevriend Nederlands echtpaar ontmoeten, met wie ze "per boot" (plezierjacht) over de Franse en Belgische binnenwateren zullen terugvaren naar Nederland. Voor hen een stukje nostalgie, maar wel apart om zo lekker rustig terug te reizen. We stappen ook weer op de fiets en na 84,5 kilometer in 5 uur 5 minuten met een gemiddelde van 16,52 km/uur komen we om ongeveer 15.00 uur aan in Noyon. De weg naar de mooie oude kathedraal is niet moeilijk en voor de kathedraal spreek ik in het Frans een jong stel aan met de vraag of ze afkomstig zijn uit Noyon. Hier wordt bevestigend op gereageerd en ik vraag vervolgens aan de goedogende vrouw of ze de weg weet naar hotel Le Cèdre. Vervolgens pakt ze haar PDA en begint uitgebreid en digitaal te zoeken. Na ongeveer 10 minuten heeft ze het gevonden. Het hotel ligt op ongeveer 100 meter afstand buiten het gezichtsveld!! Bijzonder is het gegeven, dat iemand afkomstig uit Noyon niet weet dat hotel Le Cèdre naast de kathedraal ligt. Aangekomen in het hotel bleek dat Freek en Ali een half uur eerder hadden ingecheckt. Het Nederlandse schippersechtpaar komt even later na ons aan in het hotel. Na het douchen en wassen van de fietskleding, bezichtigen we de kathedraal en scoren een stempel. Wat ik beloofd heb aan diverse mensen doe ik. Ik brand kaarsjes. We lopen wat rond in Noyon en laten de sfeer van deze oude Noordfranse stad op ons inwerken. We pakken een terrasje om vervolgens op het terras van een Vietnamees restaurant van een voortreffelijke Aziatische maaltijd te genieten. We lopen op ons gemak terug naar het hotel en spelen samen een partijtje (pool)biljart. Ook Freek en Ali komen binnenlopen. Ze vertellen ons dat ze besloten hebben om hun fietstocht hier in Noyon te beëindigen. Morgen fietsen ze nog naar Compiègne om van daar uit per trein terug te reizen naar Nederland. Toch spreek ik weer mijn bewondering uit voor het feit dat Freek zo kort na het verkrijgen van zijn kunstknieën deze prestatie heeft neergezet. Jammer dat ze moeten stoppen. Overigens prima mensen zoals we ze hebben leren kennen. We maken nog even gebruik van de mogelijkheid om een mailtje naar het thuisfront te sturen, zodat ze weer up-to-date zijn. Doen we overigens elke dag per SMS om te laten weten dat we goed zijn aangekomen. (Niet in kilo's dus......) We gaan op tijd naar bed omdat we morgen om 06.00 uur willen opstaan voor een lange (ong. 115 km.) etappe naar Hénonville.
Quote van de dag: "Elke beklimming is een overwinning op jezelf."

Woensdag, 19 augustus 2009.

We hebben aan de receptionist van het hotel gevraagd ons om 06.00 uur telefonisch te wekken, maar ik ben reeds om 05.15 uur op. Niels ligt nog in diepe coma!!!! Als hij ook wakker is pakken we alles in en bepakken onze fietsen. Blijkt dat er een flesje met een ontvetttings-/schoonmaakmiddel is gaan lekken. Ondanks het feit dat het goed is ingepakt moet ik toch alles uitpakken en schoonmaken. Kortom een extra karweitje waar ik niet op zit wachten, maar het overkomt je, dus dan doe je het gewoon. Om 06.45 uur na het afrekenen, vertrekken. Eerst naar de plaatselijke bakker, die we gisterenavond reeds hadden "gespot". De winkel staat vol met mensen, dus ik sluit gewoon aan. We weten op voorhand al dat het een zware etappe wordt op een heuvelachtig parcours. Op zich heftig genoeg, maar als de zon je daarbij gaat plagen met een temperatuur van 35+ wordt het echt zwaar. Diverse steile beklimmingen genomen. We drinken ontzettend veel, wel 6 à 7 liter per persoon, om onze waterhuishouding op peil te houden en om uitdroging te voorkomen. Ook drinken we extra bouillon. Iedereen, ook de lokale bevolking, klaagt over de temperatuur, die wel oploopt tot boven de 40 graden Celsius. De laatste steile beklimming van 10 tot 12% hebben we lopend gedaan. De hitte en de vermoeidheid zijn daar debet aan. Op de camping, waar we na 108 kilometer in 6 uur 30 minuten met een gemiddelde van 16,55 km/uur aankomen, worden we allervriendelijkst ontvangen door de echtgenote van de campingbaas. Ook hier was er de persoonlijke herkenning van 2 jaar geleden. Ze wist nog exact te vertellen, dat haar man mij exorbitante hoge prijzen wilde berekenen voor het versturen van faxen. Ze bood alsnog de excuses aan. Toch heel bijzonder. Nadat we ons op de camping hadden geïnstalleerd, gaan we lekker eten in het enige restaurant, bar, tabakswinkel, bakker, feestzaal en goklokatie, die op loopafstand te bereiken is. Op de camping drinken we een kop koffie en rommelen nog wat (niet met de dames uiteraard!!!) en hebben weer een goed en indringend vader-/zoongesprek. Om 22.30 uur gaan we slapen na een inspannende dag.
Quote van de dag: "Het is f...ing heet vandaag."

Donderdag, 20 augustus 2009.

De wekker staat weer op 06.00 uur, maar het wordt saai, mijn biologische klokje wekt me weer om 05.15 uur. De temperatuur is reeds 24 graden. Toen we gisterenavond naar bed gingen was het nog ruim 30 graden. We klagen niet over het weer, maar een paar graden minder zou een welkome zaak zijn. We drinken door de dag heen als een Tempelier (meer dan 5 liter per persoon per dag). Na het dagelijkse ritueel vertrekken we om 07.45 uur richting Chârtres. Wederom bleek het heel eenvoudig te zijn om verkeerd te rijden. De aanwijzingen in ons gedateerde (2000/2001) routeboekje komen niet altijd overeen met de realiteit. Het is bijzonder frustrerend te ontdekken, bij meer dan 35 graden Celsius, dat je als gevolg van verkeerde aanwijzingen van eigenwijze Franse mensen per "ongeluk" 2 keer dezelfde steile klim moet nemen van 7%!!!! Ja, dat bijt echt in de kuiten, maar we houden de moed erin. Dit gebeurt om 11.00 uur en de temperatuur loopt maar op. Als gevolg van de warmte lijkt het wel of we niets opschieten en als dan na de middag ook de wind van zich laat spreken wordt alles nog zwaarder. Een bakker hebben we ook niet gevonden. Alles bij elkaar genomen wordt het een superzware dag. Rond 18.00 uur komen we, na 124,5 kilometer in 7 uur 47 minuten met een gemiddelde van 15,95 km/uur aan op de gemeentelijke, lommerrijke camping van Chârtres. Om 19.00 uur staat de tent en zijn we "kroegklaar" zoals we dat noemen, nemen wat eenvoudigs te eten in het campingrestaurant. Inderdaad een pelgrim heeft recht op ontbering. De meligheid slaat na 2 biertjes en wat chips aardig toe. We hebben veel lol samen en lachen wat af naast de serieuze momenten die we hebben. We besluiten morgen om 07.00 uur op te staan en alles een "tandje" minder te doen. Om 22.30 uur gaat het licht uit en begint het I.B.O-en (Inspectie Binnenkant Ogen).
Quote van de dag: "De kerkhoven zijn uitgestorven"

Vrijdag, 21 augustus 2009.

De wekker loopt om 07.00 uur af. De geesten willen wel, maar de lichamen duidelijk niet. We staan om respectievelijk 07.45 en 08.15 uur op. De afspraak van een tandje minder doet meteen opgeld. Het gebruikelijke ritueel wordt afgewerkt, maar duidelijk in een lager tempo. Het geeft ons beiden ook meer rust. Om 10.15 uur verlaten we de camping en fietsen naar het oude centrum en de kathedraal van Chârtres. Niels bezoekt de kerk en scoort daar voor ons beiden een stempel. Ondertussen pas ik op onze fietsen en spreek een gemeentelijke tuinier aan met de vraag mij de snelste weg de stad uit te wijzen. Hij verontschuldigt zich door te zeggen dat hij van buiten de stad komt en de weg niet weet. Ik wacht op Niels en we gaan samen naar het VVV-kantoor, waar we een beschrijving met uitleg krijgen over de te volgen route. Deze blijkt uiteindelijk niet te kloppen, maar met enkele keren vragen geraken we eindelijk op de route. Ruim 10 kilometer na het verlaten van de stad, ziet Niels dat er in mijn achterwiel een kleine slag zit. Na een korte inspectie blijkt dat er een spaak is gebroken en een reserve-spaak heb ik niet bij me. Dus we moeten op zoek naar een fietsenmaker, maar die zijn erg dun gezaaid en het route-boek geeft ook geen uitkomst. Motto is dus: "Rij voorzichtig en vermijdt kuilen etc." Onderweg pauzeren en lunchen we in het stadje Chateaudun op een pleintje in het centrum, waar we de broodjes die we in Chârtres hebben gekocht opeten. Een lekker kopje bouillon is onontbeerlijk natuurlijk. Op het pleintje is ook een barretje met een terras en daar vraag ik of onze bidons met water gevuld kunnen worden. De barvrouw vult de bidons met ijsblokjes en vervolgens met gekoeld water. Een perfecte service. We moeten echter wel voorkomen, dat we niet overhaastig het koude water drinken. Dat voorkomt darmproblemen. Zonder veel problemen bereiken om 18.30 uur, na 98,5 kilometer in 6 uur 2 minuten met een gemiddelde van 16,25 km/uur de camping in Morée. Ik informeer meteen tot welk tijdstip we kunnen eten en spreek met de eigenaar af, dat we om 20.00 uur zullen komen. De eigenaar Stephan herkent me van 2 jaar geleden. Dat is wederom een leuk moment. We zetten eerst de tent op en gaan vervolgens eten. Daarna gaan we douchen en maken alles voor de nacht in orde. We worden aangesproken door een ouder Duits echtpaar (leeftijd 80+/80-), die zeggen dat ze aan vakantie toe zijn. Ze zijn namelijk met elk van hun 2 kinderen apart van elkaar 3 weken op vakantie geweest. Dus na 6 weken zijn ze echt aan rust toe. En we geven ze geen ongelijk. Tegenover ons installeert zich een Frans echtpaar, met een tent zoals we die zagen op de camping in Chârtres. Blijkt niet hetzelfde echtpaar te zijn. We komen aan de praat en zij zijn afkomstig uit de Vogezen in de buurt van Colmar. Ze vertellen dat ze komend voorjaar samen de Camino de Santiago gaan lopen, als de man met pensioen gaat. Afsluiting van een lang werkzaam leven. Ze vertellen de Engelse taal niet machtig te zijn. Dat vinden ze spijtig, want hun dochter is met een Engels sprekende Canadese man getrouwd en ze wonen thans in Noord-Ierland. De kleinkinderen spreken alleen Engels, dus het praten met hen is moeilijk. Terwijl de vrouw dit verteld wordt ze zichtbaar emotioneel. Ik wens haar sterkte. De weersverwachting voor morgen is hetzelfde als voorgaande dagen. Misschien iets minder. We gaan vroeg naar bed. We merken dat onze lichamen het nodig hebben.
Quote van de dag: "Het resultaat van je inspanningen ervaar(bereik) je onderweg".

Zaterdag, 22 augustus 2009.

Om 06.00 reveille!! Ik sta echter pas een half uur later op. Niels is zoals normaal wat later. Ik heb het grootste gedeelte al ingepakt en klaarstaan. Koffie gemaakt en water gekookt voor onderweg. Om 08.15 uur vertrekken we voor een dagtocht van ongeveer 100 kilometer richting Tours. Dan hebben we meteen éénderde van de Camino afgelegd. Het loopt parallel met het route-boekje. Onderweg worden we getracteerd op oogverblindende panorama's. Hier en daar een sticker (een teken dat we op goede weg zitten) van het Jacobsgenootschap gemist en daardoor afgeweken van de route. De beoogde afstand van 115 kilometer is uiteindelijk maar 100 kilometer geworden. Onderweg ontmoeten we een fietsend echtpaar uit Hengelo zonder al te veel bagage. Ze doen de Camino ook en overnachten in kleine hotels en gîtes etc. Even voor Chârtres hadden we hen ook al gezien maar niet gesproken. Wederom lunchen in de openlucht op een marktpleintje van zo'n typisch klein Franse stadje, met een regiofunctie. Alle noodzakelijke winkels zijn vertegenwoordigd op het plein. Het publiek dat voorbij komt is dan dus ook een afspiegeling van de lokale bevolking. Er is ook een fietsenwinkel, maar die is gesloten in verband met vakantie. Pech voor mij dus!! De temperatuur is weliswaar dik boven de 30 graden, maar het is een stuk aangenamer dan de voorgaande dagen. We hebben sinds enkele dagen een nieuwe vriend en die werkt ons doorlopend "tegen". We noemen hem de "Wind". Op een zeker moment komen we een geheel in het wit geklede fietser tegen. Blijkt een Nederlands sprekende Belg te zijn op weg vanuit Zuidwest Frankrijk naar België. Heeft de heenweg gefietst via Oude Wegen en heeft vervolgens 3 weken vakantie doorgebracht samen met zijn vrouw. Ondanks de straffe wind bereiken we Tours om precies 15.00 uur na 100,5 kilometer in 5 uur 37 minuten met een gemiddelde van 18 km/uur, om vervolgens tot de ontdekking te komen, dat de Jeugdherberg pas om 17.00 uur open gaat. De laatste 2 uur richting Tours fietsen we met een gemiddelde van meer dan 25 km/uur. Echt ongelooflijk, het lijkt wel of we vleugels hebben. We besluiten een terrasje te pikken. Eerst lekker in de schaduw en vervolgens in de zon laten we ons de "blonde rakkers" lekker smaken. Ze vallen wel als blokken beton, maar dat maakt niet uit, want het is verdiend vinden we zelf. Meer dan 850 kilometer gefietst in 7 dagen. Echt niet gek voor 2 amateurtjes!!! Zowel Niels als ik bellen met onze "liefjes". Thuis blijkt alles naar wens te verlopen en dat is een geruststellende gedachte. Tegen 16.45 uur bezoeken we de kerk waar Sint Maarten ligt begraven en scoren daar een mooie stempel. De zuster/non, die de informatiestand bemenst nodigt ons uit te overnachten in haar kosteloze herberg. We hebben ons netjes verontschuldigd, aangezien we in de Jeugdherberg een overnachting hebben geboekt. Om 17.00 uur ckecken we ons in. Snel was ik de vieze, stinkende fietskleding en hang ze te drogen. Gedoucht en wel zijn we de stad in gelopen om te eten.Blijkt dat het in het oude centrum ontzettend druk is, maar vrij snel vinden we toch een tafeltje, waar we ons zelf tracteren op een zeer goede maaltijd met ijs en koffie na. Kost wel wat, maar we vinden dat we het verdiend hebben. Na het eten lopen we nog wat rond in het warme, gezellige centrum van Tours om vervolgens terug te gaan naar de Jeugdherberg. We praten nog wat en overleggen of we één van de komende etappes zullen opdelen om zodoende een rustdag te kunnen creëren. De voors en tegens afgewogen en besloten om ons aan het schema vast te houden. Niels tracteert nog op een drankje voor we zo rond 23.00 uur naar bed gaan. We besluiten de volgende morgen om 07.00 op te staan. Ik ontvang nog een SMS van collega Herman Smith, die momenteel in de buurt van Clermont Ferrand op vakantie is samen met zijn vrouw Riekie. Hij overweegt ons te ontmoeten voordat hij naar Nederland rijdt, mits de afstand daarvoor niet te groot is. Even op en neer is minimaal 700 kilometer. Wij fietsen naar het zuid-westen. Ik SMS Herman terug, dat het een geweldige geste is maar dat het voor beide partijen eigenlijk niet te doen is. Wel jammer!!!!
Quote van de dag: "Pap, wordt de wind nooit moe?"

Zondag, 23 augustus 2009.

Mijn biologische klok wekt me om 05.15 uur, terwijl de wekker pas om 07.00 uur zal aflopen. Ik ben klaarwakker en hoor door de openstaande balkondeur de stad langzaam ontwaken. Het stadsverkeer wordt drukker en drukker, terwijl het langzaam licht wordt. Ik sta een tijdje op het balkon en geniet van hetgeen op de straat onder mij gebeurd. Tegen 07.30 uur wek ik Niels en begin zelf met het inpakken van de spullen. We merken beiden dat het fietsen een fikse aanslag pleegt op ons gestel en dat terwijl onze basisconditie goed is en met de dag verbetert. De externe factoren zoals hitte, wind en wisselende vochthuishouding zijn van wezenlijke invloed op ons fietsen. Om 08.45 uur vertrekken we uit de Jeugdherberg richting Dangé-St. Romain op ongeveer een kilometer of 65. De stad Tours uitfietsen is op zich goed beschreven, echter op het platte land missen we toch met enige regelmaat de aanwijzingen (stickers), met als gevolg dat we weer van de route afwijken en wat extra kilometers maken. De temperatuur stijgt naar de 35 graden en de wind doet ook een duit in het zakje uit veranderlijke richtingen. De route op zich is wonderschoon. Jammer genoeg zijn de meeste zonnebloemvelden al uitgebloeid. Misschien komen we er zuidelijker nog mooie akkers tegen. Ik probeer me te herinneren hoe de camping in Dangé-St. Romain er ook alweer uitziet. Ik heb er geen beelden meer bij. Terplaatse weet ik het weer. Het is de camping waar rondreizende marktkooplui, tijdens mijn eerdere fietstocht, door een Nederlandse vrouw werd uitgemaakt voor nomaden. Het is ook de plaats waar ik toen de Belgische vrouw Martine Somers heb ontmoet. Recent had ik nog mailcontact met haar. Dit jaar gaat haar fietstocht naar Venetië niet door, omdat ze van werkkring verandert en daarvoor naar Spanje moet verhuizen. Ze wenste ons alle goeds toe voor onze fietstocht. Bijzonder is het, dat een ontmoeting van enkele uren 2 jaar geleden, met enige regelmaat door iemands gedachten kan flitsen. Op de camping herken ik één echtpaar van 2 jaar geleden. Omgekeerd is dat niet het geval. Is ook niet van belang. Interessant is wel het feit dat ze mega-luxe dubbelassige caravans bewonen. In een separate trailer (lijkt op een paardentrailer) is een complete keukenunit gebouwd. Tevens staat er een wasmachine/-droger in. Om 15.45 uur komen we, na 78 kilometers in 4 uur 28 minuten met een gemiddelde van 17,50 km/uur, aan. We hebben het vanwege de hitte en de wind flink voor onze kiezen gehad. We zijn beide behoorlijk moe en rusten eerst even uit in de schaduw voordat we de tent opzetten. Ik merk aan mezelf dat ik sneller herstel dan een week geleden, mijn hartslag blijft ruimschoots binnen de toegstane limiet. Niels zijn conditie gaat met de dag zienderogen vooruit. Voor beiden is dat een goed teken. De remedie om dat in tact te houden is dus op tijd rusten, goed eten en drinken en vooral zorgen dat de moraal optimaal blijft. Ook de support van het thuisfront mag niet onvernoemd blijven. Als we ons kampement hebben opgeslagen en gedoucht hebben gaan we richting dorp om te zien of we wat kunnen eten. Als we langs het campingkantoor lopen blijkt de beheerster aanwezig te zijn en we betalen ons staangeld van slechts € 8,50 en dat is gewoonweg geen geld. We lopen in de richting van het cafeetje, wat 2 jaar geleden de enige gelegenheid was waar je wat te eten kon krijgen. Toen we daar om 18.30 uur aankwamen was de patron doende de zaak te gaan sluiten. Verder zijn alle winkels e.d. gewoonweg gesloten. Teruglopend naar de camping zien we een restaurant met terras, waar we aanvankelijk voorbij gelopen zijn. Ze serveren een "plat du jour" en we besluiten in de schaduw op het terras te gaan eten. Het restaurant heet "La Chaumière" en is gevestigd aan 21 Rue St. Romain, 86220 Dangé St. Romain. Een prima lokatie om lekker en goedkoop te eten. Een echte aanrader als je in de buurt bent. Na het eten lopen we nog even over de camping en ontmoeten 2 Belgische dames in een eigenhandig tot camper omgebouwde Hyundai H 100. Alle inbouwkastjes zijn afkomstig van het Zweedse warenhuis IKEA vertellen ze met trots. Ze komen van Brussel en zijn respectievelijk 90 en 65 jaar (moeder en dochter). Ze zijn op terugreis vanuit Santiago de Compostela. Heel bijzonder, de moeder komt van Mechelen en de dochter is geboren in Brussel, oud-lerares Franse taal en gepensioneerd. Elke zomer toeren ze samen door Europa en met de feestdagen vliegen ze samen naar de zon. Een heel bijzondere ontmoeting. Rond 22.30 uur zoeken we de "verkoeling" van de tent. Maandag, 24 augustus 2009. In verband met de weersvoorspelling dat het kan gaan regenen staan we bijtijds op en pakken alles in. Bij het opstaan zag het er al dreigend uit, maar de wind was zo sterk dat ik inschat dat het niet zal gaan regenen. Als we de tent willen inpakken vallen er een paar flinke druppels regen, maar het zet niet door. Het blijkt gewoon wat "natte wind" te zijn. We hebben de druppels niet geteld, maar meer dan 15 waren het niet!!!! (Achteraf bezien was dat alle regen op onze fietstocht). Voor hetzelfde geld waren we door en door nat geweest van een heftige regenbui. We vertrekken om 08.45 uur richting bakker en scoren ons dagelijkse ontbijt. De regenjasjes houden we aan, want af en toe komen we een verdwaalde druppel tegen. In Châtellerault, als we in een café naar de weg vragen, plenst het ongeveer 1 minuut van de regen. Het is voorbij voor we er erg in hebben. Regen kunnen we het niet noemen. De eigenaar van het café wijst ons de weg door het steegje naast het café en we zitten op de goede weg richting Poitiers. We rijden langs de brug Henri IV over de rivier de Vienne. De brug is en blijft van een ongekende schoonheid. We doen de stad Poitiers niet aan, maar volgen de alternatieve route rond de stad die erg heuvelachtig is en zwaar was, mede als gevolg van de hoge temperatuur en de hoge luchtvochtigheid. Op de kruising van de route met de N 147(E620) in Mignaloux-Beauvoir heb ik besloten een plat du jour te gaan eten, aangezien we er samen echt aan toe waren. De brandstof was op!!! Na de lunchpauze van ongeveer een uur hebben we de etappe hervat. Lange wegen door verdorde zonnebloemvelden met een hevige veranderlijke wind . Uiteindelijk arriveerden we om 17.30 uur na 104,5 kilometer in 6 uur 19 minuten met een gemiddelde van 16,60 km/uur in het uitgestorven stadje Château Garnier. 20 kilometer meer op de teller dan gepland, hebben we het beiden voor vandaag wel weer gehad. Het blijkt dat we alleen op de camping staan. We zetten snel de tent op en ik ga het staangeld betalen aan de campingbeheerder. Ik spreek hem aan met de opmerking dat ik er weer ben. Hij kijkt me aan en herkent me onmiddellijk van 2 jaar geleden. Ik win wat informatie in over de plaatselijke supermarkt en de bakker. Blijkt dat beide zaken als gevolg van een gebrek aan klandizie hun deuren hebben moeten sluiten. Er is wel een klein hotel annex café/restaurant geopend waar we misschien iets kunnen kopen. Ik betaal het bijzonder hoge bedrag van € 3,75 (incl. elektra en warm water). De gekochte broodjes die bestemd waren voor de lunch worden genuttigd. Daarna hebben we beiden nog trek om iets te eten en we besluiten even in het nieuw geopende hotel/restaurant te gaan kijken of er nog iets te eten valt. We eten een vleesschoteltje als entree gevolgd door een spaghetti met daarbij onze eerste rode wijn. Na het eten nog even gesproken met de echtgenote van de hotelhouder. Het hotel is sinds 2 maanden geopend en het is een risico-volle onderneming om in een leeglopend dorp te beginnen vertelt ze. Zeer zeker voor een gezin met 2 jonge kinderen. De man werkte voorheen in de wegenbouw en de vrouw als schoonmaakster in de horeca. Volgens haar zeggen gaan de zaken tot dusverre naar wens. Het dorp heeft weer een sociaal ontmoetingspunt en dat levert klandizie en dus geld op. We nemen afscheid en we wensen haar alle succes toe. We gaan terug naar de camping en doen de poort op slot zoals de campingbeheerder ons geadviseerd heeft. De camping is zeer mooi gelegen aan een meer, waar doorgaans veel aan nachtvissen wordt gedaan. Op dit moment echter is er niemand aan het vissen. We maken nog wel een foto van de zonsondergang. We gaan lekker slapen want morgen wacht ons de langste dagetappe van de tocht van 149 kilometer naar Aubeterre sur Dronne.
Quote van de dag: "Neemt de monogamiteit in evenredigheid af, naarmate de afstand tot thuis groter wordt?" (zomaar een gedachtenspinsel)

Dinsdag, 25 augustus 2009.

Wat een mooie lange dag zou moeten worden, werd een lange loodzware pechvolle dag!!! Om 06.00 uur staan we op en doen de dagelijkse dingen voor het vertrek. We hebben de hele nacht alleen op de camping gestaan in het aardedonker want de verlichting was niet aan. We vertrekken om 07.40 uur richting Aubeterre sur Dronne. Na ongeveer 1,5 uur begint mijn achterderailleur te protesteren en wil niet doen wat ik wil. Ik vraag aan Niels achter mij te gaan rijden om te kijken of mijn derailleur wellicht niet recht staat. Op het moment dat hij achter mij rijdt begin ik te schakelen en op dat moment valt mijn ketting van het grootste achtertandwiel op de achteras tussen het tandwiel en de spaken van het achterwiel. Resultaat alles slaat vast en in een mum van tijd sta ik naast mijn fiets. Tot mijn eigen verbazing vloek ik in het geheel niet. Normaal gesproken had ik wel even alle heiligen aangeroepen. Op z'n zachtst gezegd was dit een duidelijk geval van PECH!!!! Nadat Niels en ik mijn fiets ontdaan hebben van de bagage en de schade proberen in te schatten, komt er een vriendelijke Fransman op zijn fiets voorbij gereden. Hij stopt en vraagt wat er aan de hand is. Op mijn beste Frans maak ik hem duidelijk wat er aan de hand is. Ik vraag hem of er een fietsenmaker in de buurt is. Hij zegt me dat er een goede fietsenmaker is in het dorp ongeveer 15 kilometer terug. Het dorp heet Civray. Vervolgens rijdt hij verder. Diverse (doem)scenario's spelen door onze hoofden. Als we overleggen wat te gaan doen, komt dezelfde Fransman met een stokbrood onder zijn arm weer aan fietsen. Stapt af en spreekt ons aan. Hij zegt dat hij ons gaat helpen. Hij zegt zijn auto te gaan halen en mij en de fiets naar de fietsenmaker te brengen in Civray. Niels blijft in Charroux achter, op de plaats des onheils en ik ga met de man mee. Onderweg vertelt de man dat dit voor hem een welkome afwisseling is, anders had hij van zijn vrouw de tuin moeten doen!!!! Hij zegt dat hij gepensioneerd veehouder is. In Civray in de fietsenwinkel word ik onmiddellijk professioneel geholpen. De reparatie neemt ongeveer 1 uur en 3 kwartier in beslag en ik mag erbij blijven. Van de nood maak ik een deugd en ik verleen hand- en spandiensten aan de monteur, die Emanuel heet. Er worden 8 spaken vernieuwd, de hele achteras wordt gedemonteerd en nagekeken. Enfin het wordt eigenlijk een complete service-beurt. Al had ik reserve-spaken bij me gehad dan hadden Niels en ik de reparatie zelf niet kunnen uitvoeren. Gedurende de werkzaamheden sprak ik met Emanuel, die vandaag aan zijn eerste werkdag was begonnen na zijn 3 weken durende vakantie. De hele vakantie heeft hij samen met zijn vrouw aan hun nieuwbouwhuis gewerkt. Hij bouwt het huis geheel in eigen beheer. Nu is hij weer aan het werk en zegt met een knipoog, dat hij daar uitrust van zijn werkvakantie. De pech heeft ook een positieve kant, ik kan mijn Franse taal opvijzelen in dit gesprek. Tot mijn zeer grote verbazing hoef ik voor de totale reparatie maar € 32,40 te betalen. Een grote meevaller dus!!! Als ik de winkel wil verlaten staat tot mijn verbazing de oude Fransman mij op te wachten om mij terug te brengen naar Niels. Hij had al die tijd op mij gewacht. Uitermate attent. De fiets werd weer ingeladen en we rijden terug naar Charroux. Niels had ondertussen een SMS gestuurd met de vraag hoe de zaken ervoor staan. Ik antwoord hem dat de fiets gemaakt is en dat ik op de terugweg ben. Ik vraag de Fransman wat ik hem mag betalen voor de benzine enz. Hij wil daar niets van weten en zegt dat hij voor pelgrims graag iets over heeft. Niels stelt voor een foto te maken voor het weblog, maar aanvankelijk wil de man dat ook niet, maar na enig aandringen gaat hij toch accoord. We vergeten gewoonweg naar de naam en het adres van de man te vragen. Gelukkig heb ik het kenteken van zijn auto en wellicht kan ik daar iets mee om zijn naam en adres te achterhalen via de plaatselijke politie, zodat ik hem achteraf alsnog hartelijk kan bedanken voor zijn hulp. Is dus een projectje voor als ik thuis ben. Nadat we de fietsen weer bepakt hebben vertrekken we met een vertraging van ruim 3 uur richting Aubeterre sur Dronne. Na een uurtje pedaleren stoppen we in Nanteuil en Val bij Auberge de l'Argentor voor wel een zeer uitzonderlijke lekkere plat du jour in een uiterst sfeervolle ambiance. Obers in pak met stropdas bedienen ons, wij gekleed in wielerkleding. We eten mosselen als entree, een varkenslapje met groenten als hoofgerecht, een kaasplankje als tussengerecht en als dessert een cocospuddinkje. Daarbij werd een liter wijn en een liter water geserveerd. We betalen voor 2 personen voor dit alles slechts € 23,00. Grote verbazing dus!!! Tot dan toe hebben we nog maar slechts 2,5 uur gefietst. Vol goede moed pakken we de route weer op en we komen om 20.40 uur, na 136,5 kilometer in 8 uur 11 minuten met een gemiddelde van 16,7 km/uur, in het donker aan in Aubeterre sur Dronne. Over hetgeen de laatste uren onderweg aan verbaal geweld is geuit, zal ik niets zeggen. We waren beiden aan het eind van ons Latijn op dat moment. Echter op het moment, dat ik dit nu schrijf zijn we ongekend trots op ons zelf en daar valt niets op af te dingen. Op de gemeentelijke camping, waar weer geen beheerder te bekennen is, zoeken we voor ons zelf een geschikt plaatsje. Laden onze bagage af en vragen de Franse buurman naar een eetgelegenheid, die hij ons aanwijst. Voorts vragen wij hem even op onze spullen te passen, zodat we de innerlijke mens kunnen versterken. Terug op de camping zetten we de tent op in het donker en om 23.00 uur kruipen we uitgeput, ongewassen maar toch voldaan in onze slaapzakken. We zetten de wekker om 08.00 uur en slapen vervolgens meteen in. In alle opzichten was het een super loodzware dag.
Quote van de dag: "Verbaas je niet, want als je je verbaast, is het al gebeurd".

Woensdag, 26 augustus 2009.

Na de loodzware dag van gisteren heeft uitslapen ook zijn voordelen. We hebben afgesproken om rond 10.00 uur te vertrekken. Dat heeft zo zijn voordelen. We kunnen beiden uitslapen. De tent kan droog ingepakt worden. De bakker is rond 09.00 uur op de camping. Echter mijn biologische klok wekt mij om 06.00 uur en ik sta een kwartier later op om te douchen, hetgeen er gisterenavond niet van was gekomen, zoals ik al schreef. Ik hang mijn slaapzak uit om te luchten en maak voor mezelf een sterke mok koffie. Daar word je echt wakker van. Als Niels ook uit zijn (slaap)coma is en gedoucht heeft breken we langzaam op. Ik had gisteren een irritant piepje tijdens het fietsen in mijn fiets. Voor alle zekerheid kijk ik alles na en ontdek dat één remblokje minimaal aanloopt. Dat aanlopen veroorzaakte het gepiep. Ik hoop voorts dat ik verder geen materiële malheur zal ondervinden. Op hetzelfde moment schiet er een doemscenario door mijn gedachten: "Wat als de ketting breekt of iets dergelijks!" (Snel een kruisje geslagen en een schietgebedje, maar dat blijkt nader bezien niet te hebben geholpen!!) Ik berust erin met de gedachte dat als er iets passeert er dan wel weer een oplossing komt. Als we alles hebben ingepakt, vertrekken we om 10.45 uur richting Cadillac een etappe van ongeveer 100 kilometer. We moeten toch weer relatief veel klimmem en dalen. Niels kijkt uit naar elke afdaling, want met klimmen heeft hij het voorlopig wel gehad. Ik grap op een gegeven moment op een lange en fijne afdaling nog tegen hem: "Was dit de afdaling waar je tegenop zag?" De opmerking vond hij niet leuk, maar na enige tijd kon hij er wel om lachen, nadat hij weer een flinke klim voor zijn kiezen had gehad. We rijden door het uitgestrekte, maar hete, wijngebied van St. Emillion. Alsmaar wijngaarden en wijngaarden, glooiende wegen en een enkele boerderij en/of huis er tussen. Naarmate we dichter bij St. Emillion komen, doemen ook ook de talloze "Maisons" en "Chateux de Vin" op in alle vormen en maten. Het is een geweldig gecultiveerde natuur. We genieten ervan ondanks het feit, dat we vandaag wederom een fikse fysieke inspanning verrichten. We besluiten in St. Emillion te pauzeren voor een verfrissing. In een klein "Maison du thé", ingericht met allerlei, drinken we een koel frisdrankje voor Niels en een biertje voor mij. Niels neemt nog een geroosterde Panini (broodje) met kaas. De korte pauze wordt ongeveer een uur, vanwege het feit dat het gesprek tussen ons een flinke wending neemt en erg serieus wordt. Het geeft ons beiden stof tot nadenken!! ('s Avonds blijkt dat het goed is geweest). We stappen weer op de fiets voor de laatste 30 kilometer richting Cadillac. Op één van de laatste stevige beklimmingen voor Cadillac, met nog ongeveer 17 kilometer te gaan, slaat de materiële pech weer toe!! De ketting van mijn fiets breekt. (PS. wat voor een doemscenario schoot er vanmorgen door mijn gedachten!!). Ik kan Niels, die ruim 500 meter voor mij fietst nog net met behulp van mijn voetbalfluit waarschuwen. Hij hoort het nog net en komt terug gereden. Samen repareren we de ketting. We zitten, ik althans, tot aan mijn ellebogen onder de smeer van de ketting. Na ongeveer 3 kwartier is de klus geklaard en kunnen we verder. Als gevolg van het late vertrek, de lange pauze in Cadillac en de kettingbreuk komen we zo rond 20.45 uur na, 110,5 kilometer in 6 uur 36 minuten met een gemiddelde van 16,7 km/uur, aan in Cadillac. Ik weet waar de camping is en we rijden er meteen naar toe. In de omgeving van de camping zijn diverse eetgelegenheden en we kiezen er één uit en reserveren voor 21.30 uur een tafeltje en gaan vlug naar de camping om onze tent op te zetten. Dat gaat inmiddels routine-matig in no-time. Als we echter de laatste tentstok onder spanning zetten horen we beiden een flinke knak alsof de tentstok breekt!! Wij kijken elkaar verbaasd aan denken beiden hetzelfde: "We doen niets en de tentstok breekt!!" Gelukkig bleek dat de stok niet goed in elkaar gestoken was. Na het opzetten van de tent zijn we lekker Italiaans gaan eten. Hebben onze achterban telefonisch van het wel en wee op de hoogte gebracht. Tevens van diverse personen nog de SMS-jes beantwoord met betrekking tot de vordering van onze tocht. Niels is bijzonder onder de indruk, dat hij van zijn collega, de schoonmoeder van zijn baas, een SMS ontvangt. Dat had hij echt niet verwacht en doet hem duidelijk goed en het motiveert hem. Om 23.00 uur sluiten we de dag af met de afspraak dat ik morgenvroeg om 09.00 uur bij de plaatselijke fietsenmaker mijn fiets voor alle zekerheid "laat nakijken en laat servicen". We vallen beiden eigenlijk meteen in slaap na toch wel weer een zeer vermoeiende dag.

Donderdag, 27 augustus 2009.

Ik sta om 06.15 uur op om tijdig alles klaar te hebben. Ik kook water voor de bouillon voor onderweg en neem zelf een mok sterke koffie en geniet van de warme ochtendzon. Na het douchen een lekkere 2e mok koffie en schrijf onze belevenissen van gisteren op, omdat daar geen tijd voor is geweest gisteravond. Maar ook de zin ontbrak daarvoor. Na mijn geschrijf wek ik Niels en begin met het inpakken van de bagage. Even voor negenen fiets ik naar de fietsenmaker (www.2roues.cadillac.com), ongeveer 500 meter verderop aan de doorgaande weg in Cadillac. Ik heb weer geluk, de winkel is sinds gisteren weer open na de jaarlijkse augustusvakantie. Ik word allervriendelijkst ontvangen maar bovenal zeer goed geholpen. De fiets wordt helemaal nagekeken en voorzien van een nieuwe ketting. De fietsenmaker had ook een minder prettige mededeling. De achtervork van de fiets staat uit iets uit het lood (getordeerd)!! Wellicht einde fiets??!! De totale kosten bedragen slechts € 36,85. In mijn beleving weer een meevaller. Met gemengde gevoelens rijd ik terug naar de camping. Niels heeft inmiddels bijna alles ingepakt. We drinken nog een mok koffie en vertrekken. Voordat we vertrekken zoeken we op de kleine camping nog naar de beheerder om te kunnen betalen. Net als gisterenavond is er niemand te bekennen. Dus weer een vertrek zonder te betalen. Het is prima fietsweer, geen wind en een tempratuur tussen de 25 en 30 graden. Binnen 2 uur en 3 kwartier bereiken we na 57 kilometer Moustey, waar we bij Jan en Sofie een Franse maaltijdsalade nemen. Voortreffelijk rustpunt in een Santiago-etappe, want het Nederlandse koppel Sofie Jonker en Jan Binkhorst runnen het Restaurant Le Haut-Landais. Gastvrije en ongecompliceerde behandeling in een lommerrijke omgeving. Ze geven ook Santiago-stempels en houden een gastenboek bij van passerende pelgrims. Aandachtspunt voor passanten is wel, dat het restaurant 's-middags is gesloten. (www.lehautlandais.com) EEN ECHTE AANRADER!!!!! Na een uurtje gerust te hebben gaan we weer in hetzelfde hoge tempo op weg richting Lesperon door Les Landes. Onderweg maken we een korte stop bij het Middeleeuwse pelgrimskerkje. Het is enige jaren geleden gerestaureerd en herbergt een piepklein museum. Dat konden we niet bekijken omdat het gesloten was. We zijn beiden onder de indruk van de uitebreide bosbouw in het gebied. Houtvesters zijn overal druk doende om het gekapte hout te vervoeren naar de verzamelplaatsen. Van daaruit wordt het verder vervoerd. We komen ook langs een treinstationnetje, waar het hout op treinen wordt geladen. De hele omgeving zit onder het houtstof op het moment dat we daar waren. In het dorpje Escourse even voor het beoogde eindpunt van vandaag nemen we nog een half uurtje pauze. Weer in zo'n typische Franse multifunctionele dorpswinkel. Echt van alles wat betreft eerste levensbehoeften is er verkrijgbaar. Tevens kroeg, postkantoor, goklokaal, bakker, slager, groenteboer, kranten en andere lectuur. De huiskamer is eveneens stamtafel. Gewoonweg laagdrempelig en gastvrij. Om het Franse (dorps)leven te leren kennen zijn dergelijke gelegenheden bij uitstek de lokaties om het waar te nemen. We rijden naar de camping (met een verwarmd zwembad) die efficiënt gerund wordt door een Engelsman. We zoeken een zonnig plekje om de tent op te zetten, zodat hij kan drogen. Vanmorgen enigszins nat ingepakt. Alhoewel we geen electra hebben genomen, is het wel toegestaan de GSM's te laden. We eten samen soep en broodjes en we stellen vast, dat we vandaag onbewust een snelheidsrecord hebben neergezet, nl. 127,8 kilometer in 6 uur 15 minuten met een gemiddelde van 20,4 km/uur. Ik bestel bij de Engelse campingbaas broodjes voor morgenvroeg en betaal het staangeld. We drinken in de openluchtbar nog een paar koele drankjes en praten met de baas. Het blijkt dat de camping maar 4,5 maand per jaar open is, maar de Engelsman stelt dat het voor hem dan wel erg hard werken is. Hij doet buiten het poetsen van het sanitair alles zelf. De camping ziet er onberispelijk uit. Je kunt er ook toer- en stacaravans huren. We gaan op tijd naar bed en we stellen gezamenlijk vast dat we beiden in alle opzichten een topdag hebben gehad. Niels wordt met de dag gemotiveerder en gretiger en dat is voor mij geweldig om te zien.
Quote van de dag: "Noem mij vandaag de Vliegende Pinda." (Niels)

Vrijdag, 28 augustus 2009.

Vandaag de laatste volledige dag in Frankrijk. We slapen tot ongeveer 08.30 uur. Ik zet koffie en haal de verse broodjes op. Genietend van het ochtendgebeuren op de camping drink ik mijn koffie. Het vaste ochtendritueel gaat met een routine en een snelheid waar we beiden eigenlijk versteld van staan. De fietsen zijn voorzien van 120 decibel alarmsloten, maar tot op heden heb ik de indruk, dat dat niet echt noodzakelijk is geweest. Maar voorkomen is beter dan genezen. We ontbijten samen en het is overigens de 1ste keer dat Niels meteen na het opstaan een volledig ontbijt neemt. We breken de tent af. Onze Franse buurvrouw komt nog even een praatje maken. Gisterenavond had ze ons ook al een glaasje wijn aangeboden, maar dat hebben toen afgeslagen omdat we toen druk doende waren met andere dingen. Daarna is het er niet meer van gekomen.Het "even" wordt al gauw een gesprek van 3 kwartier.

Ze haalt er een Franse krant bij om ons deelgenoot te maken van het wereldnieuws en de weersverwachting. We lezen dat Edward Kennedy is overleden. Niet schokkend, maar politici sterven ook. Vervolgens komt haar man/partner erbij en hij blijkt ook en pelgrim te zijn, die sinds 2006 jaarlijks een stukje van de Camino loopt. Hij is 73 jaar en fietst en wandelt nog dagelijks. Hij haalt zijn gedateerde racefiets uit zijn camper en toont hem vol trots. Ze blijken partners te zijn die een LAT-relatie hebben en ze zijn woonachtig in Parijs. Als ik informeer naar de leeftijd van de vrouw, zegt ze, dat ze 61 jaar is. Als ik haar zeg, dat ze er voor een Parisiènne er jong uitziet, kan het helemaal niet meer kapot. Ze loopt naar de camper en haalt er een route-boek tevoorschijn, want ze wil weten waar we naar toe gaan fietsen. Het is een zeer geanimeerd gesprek en we nemen hartelijk afscheid. Niels maakt nog een foto voor het weblog. Na het vertrek rijden we door het laatste gedeelte van Les Landes richting Dax. In een groot winkelcentrum hebben we geluncht. Nadat we Dax hadden verlaten zetten we koers naar de Pyreneeën.In het stadje Peyrehorade pauzeren we, briefkaarten gekocht, geschreven en gepost. In de plaatselijke kerk willen we een stempel scoren maar we kunnen niet naar binnen en een pastorie kunnen we ook niet ontdekken, jammer. Na de pauze rijden we door en in Caresse verlaten we de route, volgen de erg drukke D936, aan de andere kant van de rivier Gave d'Oloron, en bij Sauveterre gaan we weer over de rivier. Even voor ons eindpunt Laas, van vandaag, maken we een plaspauze na een steile klim van 10% à 12%. Niels maakt van de gelegenheid gebruik om even een actie-foto te schieten van zijn "ouwe heer", die zwoegend zich naar boven trapt.Tijdens de korte pauze komt er plotseling uit het niets een erg oude Franse baas, die aan het wandelen is. Ik vraag hem of Laas nog ver rijden is. Blijkt niet ver te zijn en we komen aan de praat en hij vertelt spontaan dat toen hij jong en sterk was elke maand wel 1000 kilometer fietste op een technisch ouderwetse fiets. Hij roemt de huidige fietsen met hun sublieme technieken. Tegenwoordig houdt hij het maar bij wandelen, groet ons beleefd en loopt aan. We komen in Laas aan, na 113,5 kilometer in 6 uur 5 minuten met een gemiddelde van 18,6 km/uur. Bij de enige herberg/taveerne vragen we of we over een uurtje kunnen komen eten, nadat we ons hebben geïnstalleerd op de plaatselijke camping. We zien 4 à 5 man personeel en 5 klanten op het terras en verder niemand, terwijl er wel plaats was voor 40 à 50 personen. Er wordt ons te verstaan gegeven dat we niet welkom zijn, met de mededeling: "nous sommes complet"!? De eigenaresse van de camping runt er ook een gîtes, dus misschien is er een kans dat we bij haar een maaltijd kunnen bestellen. De campingeigenaresse is niet thuis. We nemen de vrijheid ons te installeren op de camping. Er staat slechts één Franse caravan met een echtpaar afkomstig uit Bordeaux en verder is het leeg. De vrouw spreek ik aan of zij wellicht weet waar we nog iets kunnen eten. We kunnen naar Sauveterre, 20 kilometer terug gaan zegt ze, maar ja daar komen we net vandaan. Teleurgesteld berusten we in de situatie en besluiten bouillon en muesli-repen te gaan eten. Omdat het begint te schemeren zetten we snel de tent op. Op het moment dat we willen gaan douchen komt de man van de vrouw naar ons toe gelopen en nodigt ons uit te komen eten. We krijgen stokbrood met paté, witte bonen in tomatensaus, Franse kaas, en caramelmousse als dessert en daarbij een hele fles rode Bordeaux-wijn.Wij hebben onverwachts goed en smakelijk gegeten. Wij samen, maar Niels vooral, zijn totaal sprakeloos dat wildvreemde mensen dit doen!! Niels is er toch enigszins emotioneel door geraakt. We hebben foto's gemaakt en gegevens uitgewisseld, zodat ik de weblog kan opleuken. Na het douchen etc. duiken we rond 23.00 uur met een volle buik in ons mandje. Morgen is de dag, dat we het "dak" van onze Camino zullen bereiken namelijk Col du Somport met een hoogte van 1640 meter, tevens de grensovergang met Spanje. Het zal een zeer zware dag worden. We zullen zien!!

Zaterdag, 29 augustus 2009.

Na het opstaan om 07.30 uur ga ik op zoek naar de eigenaresse van de camping om ons staangeld te betalen. Aangebeld, telefonisch geprobeerd echter zonder het gewenste resultaat. Ondertussen kook ik water voor de koffie. Niels is inmiddels ook wakker en we breken op en tuigen de fietsen op om een zware dag tegemoet te fietsen. Het Franse echtpaar, die ons gisterenavond van een maaltijd hebben voorzien, sliepen ook nog. We verlaten de camping om 08.45 uur zonder afscheid en zonder te betalen. Het is fris, maar na een paar kilometer ben je weer warm gefietst. in Navarreux doen we in de plaatselijke supermarkt inkopen. Tevens gevraagd of het postkantoor op zaterdagmorgen open is. Volgens de vrouw die ons helpt is het postkantoor open tot 11.30 uur. Een grote doos gescoord en naar het postkantoor. De doos bleek te klein voor alle spulletjes, dus heb ik de doos omgeruild voor een grotere (van het merk TENA-LADY!!). Al met al waren we juist voor sluitingstijd 11.30 uur klaar met inpakken. Kosten voor het verzenden van de 13,840 kg. wegende doos bedragen € 57,25 (incl. verzekering). Een snel rekensommetje leert ons, dat het slechts € 4,09 per dag kost om bijna 14 kg. minder gewicht naar Santiago de Compostela te hoeven slepen. Alleszins redelijk ons inziens. Na dit oponthoud vervolgen we onze weg riching Sainte Marie-Oloron, waar we een plat du jour eten op een fijn terras. We maken ons nu op voor het echte klimwerk in de Pyreneeën.Tot op heden ging alles redelijk naar wens, maar 30 kilometer klimmen is andere koek. Het weer is goed en niet te warm. De etappe van 91,5 kilometer fietsen we in 6 uur 38 miniuten met een gemiddelde van 14,2 km/uur , waarvan de laatste 25 kilometer 3 uur en 3 kwartier in beslag neemt. Totaal uitgewoond/uitgeleefd/total loss bereiken we het dak van onze Camino. Drijfnat van het transpireren en van de laaghangende bewolking. Het is bijna donker en om 20.30 uur net binnen voor het sluiten van de keuken. We worden beiden allehartelijkst ontvangen door de herbergier Pedro en/of Perico (hij wordt met beide namen benaderd) van Albergue Aysa. Ook hier weer de herkenning. Het voelt goed aan, het is gewoon fijn. Niels voelt het ook zo. De fietsen en bagage als eerste naar binnen en vervolgens meteen aan tafel. We laten het thuisfront telefonisch weten dat we de etappe overleefd hebben en goed zijn aangekomen. Trots vermelden we nog even dat we in Spanje zijn en in 2 weken 1400 kilometer hebben gefietst. We worden door het thuisfront gefeliciteerd. We bestellen een stevige maaltijd van stokbrood met lokale ham, 4 kleine coteletten met friet en gegrilde paprika's en als dessert ijs. Niels en ik tracteren onszelf op ons 1ste biertje SAN MIGUEL en vervolgens nog een paar!!! Na het eten tracteert Pedro ons op een lokaal sterk borreltje, dat als een blok viel, ik voel mijn tenen krom trekken zo sterk. Maar wel lekker. Na nog wat met de aanwezige stamgasten te hebben gesproken zijn we naar onze kamer gegaan. Pedro heeft ons een 6-persoonskamer toebedeeld zonder andere gasten. Een fijne geste. Even na 23.15 uur arriveert er een Spaans-Baskische vrouw in de herberg, die een plaats krijgt in een andere kamer bij andere pelgrims. Als Niels onder de douche staat, klopt ze op de deur en komt binnen en vraagt in een mengeling van Frans, Spaans en Engels of ze bij ons op de kamer mag slapen. Probleem is namelijk, dat ze met geen mogelijkheid, gelet op haar gewichtige omvang, in staat is om in één van de vrije bovenste stapelbedden te klimmen. Zonder een gezichtsspier te vertrekken stem ik in. Als Niels onder de douche uitkomt, schrikt hij van het gewichtige bezoek en maakt kennis met de vrouw. Nog even met de vrouw in het Frans zitten praten, waarbij ze vertelt dat ze 2 maal per jaar een gedeelte van de Camino loopt, altijd alleen en in haar eigen tempo. Ze zoekt dan ook altijd de meest kleine refugio's vertelt ze. Niels en ik slapen vanaf nu alleen nog maar in herbergen, refugio's en kloosters. Spanje bereikt in 94 uur en 4 minuten. In kilometers is dat 1602 en nog 900 kilometer te gaan in 2 weken. Dat betekent vanaf nu dus een tandje minder en morgenvroeg gewoon om 07.00 uur weer op.

Zondag, 30 augustus 2009.

Na de stevige maaltijd van gisterenavond en een zeer goede nachtrust staan we tussen 07.00 en 07.30uur op, maken toilet en gebruiken vervolgens het gereserveerde pelgrimsontbijt van geroosterd stokbrood, boter, jam, melk en cornflakes, koffie en cakejes. Heel voedzaam. We scoren een stempel. We zetten de inmiddels bepakte fietsen weer buiten en maken foto's bij de grensovergang. Pedro of Perico is speciaal eerder uit zijn bed gekomen om van ons afscheid te nemen. Hij vertelt dat hij het als heel bijzonder heeft ervaren, dat ik per e-mail een tweetal slaapplaatsen had gereserveerd. Wat dat betreft vertelt hij dat ik daarmee een primeur had. Veel pelgrims en passanten komen op de bonnenfooi en hij moet dan wel eens een nee verkopen. Voor de teleurgestelden betekent dat dan dus doorlopen een flink aantal kilometers richting de volgende slaapgelegenheid. Even voor 09.30 uur stappen we op de fiets voor de laatste 900 kilometer naar Santiago de Compostela. De hoogte van 1640 meter die we hebben beklommen zullen we ook moeten afdalen. In Frankrijk hebben we daar al enige voorproefjes van gehad. Niels en ik houden elkaar scherp en coachen elkaar bij de de steile afdalingen in scherpe bochten. Snelheden van boven de 70 km/uur zijn meer normaal dan uitzondering. Hier gaan we naar beneden voor een afdaling van om en nabij de 25 kilometer. We noemen het cadeau-kilometers!! Na ongeveer 30 kilometer bereiken we Jacca. Alhoewel bijna alle winkels open zijn kunnen we geen bakker spotten. Uit routine spreek ik mensen in het Frans aan in plaats van het Engels en/of in mijn gebrekkig Spaans. Zal nog enige dagen voortduren. We rijden de stad Jacca uit en beginnen aan de klim naar San Juan por Oroel een hoogte van 1080 meter.Valt voor mij, vergeleken met 2jaar terug, tegen. Toen reed ik gewoon in een vast tempo naar boven. Is vandaag dus niet het geval. Niels gaat aanzienlijk soepeler naar boven. Ik troost me met de gedachte dat ik geen klimmer ben en dat er een leeftijdsverschil tussen ons is van 32 jaar. Tijdens de klim passeren er 2 Nederlandse motoren, althans dat zie ik aan de Nederlandse kentekenplaten. Even later over de top in de afdaling staan de 2 motoren langs de weg geparkeerd en genieten de bestuurders van de natuur en de stilte. We melden ons ook als "bikers" en dat wordt erg sportief opgenomen. Blijkt een koppel uit Zeeuws-Vlaanderen te zijn die op hun supermooie Honda Goldwings een rondje Europa aan het maken zijn. Langs de Atlantische kust Spanje in en onder langs de Pyreneeën richting Middellandse Zee, de grens over naar Frankrijk en vervolgens retour Nederland. Als wij hen vertellen, dat we aan onze 15e fietsdag bezig zijn vanuit Nederland worden ze er gewoonweg helemaal stil van. De vrouw blijft maar foto's maken van ons. De man heeft een helmcamera en als we vertrekken maakt hij een filmpje van ons. Ik heb uitaard mijn mail-adres gegeven want ze heeft beloofd de foto's door te mailen. Als ze binnen zijn zal ik een selectie ervan posten. Na een half uurtje gezellig te hebben gepraat rijden we verder.We dalen in een vrij hoog tempo en genieten van rij-wind en de zogenaamde kadokilometers. We worden ingehaald door de "2 Goldwingers". Later zal uit het mailkontakt blijken, dat ze Ron en Bibian heten. Ze sturen ons het video-filmpje gemaakt door Ron met de video-camera gemonteerd in zijn motorhelm. Ron heeft er een toepasselijk muziekje onder gezet, dus muziek aan!!

Eerste opmerking van Alice: "Reden jullie zo hard?" Antwoord: "Ja we reden hard!!) In de kilometers lange afdaling missen we, naar later blijkt als gevolg van wegwerkzaamheden, de afslag naar Monastario de San Juan de la Peña. We hebben dus ook geen sticker of iets gezien. Als we bij een kunstmatig aangelegde waterval even een algemene stop houden, vragen we aan een Engels echtpaar de weg. Allereerst staan ze erop ons een glas koel vruchtensap aan te bieden bij een temperatuur van meer dan 35 graden. In mijn gedateerd routeboekje staan geen nieuw aangelegde wegen en het komt dus uiteraard niet overeen met de wegenkaart van het Engelse echtpaar. Vertrouwend op de aanwijzingen van de man volgen we de weg en volgen zijn aanwijzingen op. Uiteindelijk komen we op een nieuw aangelegde kruising aan. Op ongeveer 500 meter bevindt zich een oud cafeetje, waar de tijd minimaal 15 tot 20 jaar heeft stil gestaan, gezien de ernstig gedateerde reclameposters, grote foto's van wielrenner Miguel Indurain en voetbalposters van FC Barcelona uit begin jaren 90 van de vorige eeuw. Omdat we de weg niet meer weten, gaan we daar vragen welke kant we uit moeten fietsen. Blijkt dat we op de nieuw aangelegde nationale weg zitten, wel ongeveer 25 kilometer van de oorspronkelijke route. Dat is even slikken dus!! We missen dus het klooster Monastario de San Juan de la Peña, het daarbij gelegen totaal gerestaureerde dorpje met het goede restaurant, waar we eventueel hadden kunnen eten en tegelijkertijd naar de Formule 1 race van Spa hadden kunnen kijken. Helaas, helaas.........nu terugfietsen over een steil heuvelachtige weg onder een bloedhete zon, tegenwind en een temperatuur van meer dan 35 graden. We nemen het voor lief, maar echt niet van harte. Als we uiteindelijk ook nog eens 6 kilometer extra moeten rijden om in Santa Cilia de Jaca te geraken zakt bij ons beiden de moraal tot ver onder het nulpunt. Toch lekker bij die hitte!!! Na 104 kilometer in 5 uur 15 minuten met een gemiddelde van 19,8 km/uur, komen we in de refugio aan. Niels verbaast zich erover, dat ik in de dorpjes telkens blindelings naar de herbergen en/of refugio's rijd en op de lange trajecten met enige regelmaat de weg niet meer weet. Hij vindt dat zeer bijzonder. We konden de herberg vrij betreden en een slaapplaats kiezen stond aangegeven op het publicatiebord. De beheerster zou later in de middag aanwezig zijn. We maken het ons gerieflijk, nemen een douche. In het dorp is niets te beleven, weet ik van de vorige keer. Er is ook geen enkel restaurant. Er is wel een gemeentelijk zwembad, waar ik 2 jaar geleden lekkere broodjes heb gegeten. We besluiten daar heen te gaan. Als we de herberg verlaten komt er net een Frans pelgrims-echtpaar strompelend (waarschijnlijk vanwege de blaren) binnenlopen, die ruim 30 kilometer hebben gelopen. We begroeten ze vriendelijk. Als we bij het zwembad aankomen blijkt dezelfde Engelse beheerder er nog te werken en hij herkent mij nog vaag. We drinken een paar welverdiende biertjes en eten een paar heerlijke gegrilde stokbroodjes met gegrild varkensvlees.De keuken van het zwembad is vandaag voor het laatst open, daar hebben we geluk mee. Als we genieten op het overdekte terras, zien we dat het Franse echtpaar de weg naar het zwembad ook gevonden hebben. Ze komen uit Cascaronne (Fr) en zijn van huis uit lopend onderweg naar Léon. Volgend jaar maken ze Camino af. Ik vraag hoe het nu met hun voeten is. De man stelt mij gerust, dat het met hem en zijn vrouw oké is (zie foto). In de avond kwamen er geen lopers en/of fietsers bij. Ik draaide 2 maal een was. De wielerkleding hing te drogen en de handdoeken e.d. stopte ik in de aanwezige droger. Het gebruik van deze faciliteiten is inbegrepen in de overnachtingskosten van € 10,00per persoon. Later op de avond zijn Niels en ik nog even naar een plaatselijk cafeetje 50 meter verderop geweest en hebben daar nog gezellig een paar drankjes genomen en genoten van de Spaans-Baskische sfeer van het dorp. De herberg waar we verblijven is een echte aanrader.

Maandag, 31 augustus 2009.

Heerlijk, een keer echt langer geslapen dan normaal. We hebben geen haast en vertrekken ruim na 09.00 uur. Ik ben dan al wel naar de bakker geweest een paar straatjes verder, maar ik had pech, want hij was al uitverkocht en al bijna gesloten. Hij kon wel een lokaal soort suikerbrood verkopen. Ik neem er 2 met de gedachte beter iets dan niets. Blijkt achteraf geen echt succes te zijn. We rijden langs een groot stuwmeer, dat maar weinig water bevat. Het is een bekend gegeven, dat Spanje een tekort aan water heeft. Ik kon het verschil duidelijk zien vergeleken met 2 jaar geleden, toen er aanzienlijk meer water in stond. De nu droog gevallen stukken waren inmiddels ruimschoots begroeid.In stevig tempo rijdend zijn we om 12.30 uur reeds in Yesa, ongeveer 16 kilometer van Sangüesa. We besluiten in Yesa te lunchen, maar we moeten een half uur wachten om te kunnen eten. Van de nood maken we een deugd en doden de tijd met een lekkere koele blonde jongen. Aansluitend eten we een salade, kip en een fruitsalade als toetje. Om 14.15 uur vertrekken we voor de laatse 16 kilometers naar Sangüesa, waar we na strong>62,5 kilometer in 3uur 8 minuten met een gemiddelde van 19,8 km/uur, aankomen. Ik weet dat het een kleine knusse herberg is, maar op een afstand zie ik dat er al lopers verwezen worden naar het lokale bureau voor toerisme. Dat de herberg vol zit wordt bevestigd door een Duits sprekend persoon, waarvan ik nu nog niet weet of het een man of vrouw is. Niels zegt dat het een mannelijk uitziende vrouw is, terwijl ik denk dat het een vrouwelijk uitziende man is. We hebben maar geen nader onderzoek gepleegd!!! Aangekomen bij het toeristenbureau blijkt dat het tot 16.00 uur gesloten is. We ontmoeten diverse pelgrims, die ook op zoek zijn naar een overnachtingsadres. Zo zoekend zijnde geeft het elkaar een saamhorigheidsgevoel. Mensen helpen er spontaan op allerlei manieren. Een Spaans stel heeft een hostal gevonden voor slechts € 10,00 per persoon. Inmiddels is er ook een Nederlandse Brabantse fietser aangekomen, hij heet John van Horen en komt uit Berkel Enschot.Met z'n drieën gaan we naar de hostel die het Spaanse stel ons gewezen heeft. De hostal heet: Hostal Rural J.P.,C/Padres Raimundo Lumbier nr. 3, 31400 Sangüesa. Bij de hostal is er gelegenheid om je fiets te stallen. Er is een grote slaapzaal voor 10 personen met een immense spiegelwand (gelukkig geen lachspiegel) en er zijn diverse 1 en 2 persoonskamers. Je kunt er 's-avonds eten en je kunt er ontbijten. De hostaleigenaar kan ook zorgdragen voor het vervoer van je bagage, of als het moet jezelf. Let op de vervoersprijzen zijn wel pittig € 1,00 per kilometer. De hostal is erg makkelijk te vinden. De stad uit via de Camino-route over de oude ijzeren brug en dan loop je er zo recht tegenaan.(www.hostalruraljp.es) Als echte Brabanders brengen we de avond door met John van Horen, die juridisch ambtenaar is bij de gemeente Tilburg. We wandelen door Sangüesa, doen inkopen en eten gezamenlijk. Tijdens het eten hebben we als "pelgrims" diepzinnige gesprekken over het wel en wee van het leven en alles wat daar zo ongeveer onder verstaan wordt en dat alles onder het genot van een heerlijk glas rode wijn of een koel biertje. Rond 22.00 uur gaan we na een geweldige dag, moe maar voldaan naar bed.

Dinsdag, 01 september 2009.

Ondanks de goede bedden, de goede maaltijd van gisterenavond, hebben zowel Niels als ik een minder goede nachtrust gehad. We kunnen niet bedenken waar het aan ligt. We nemen het maar voor lief. Om 08.00 uur zijn we gepakt en de fietsen staan klaar voor vertrek. Samen met John eten we een voedzaam Spaans ontbijt en we besluiten samen de Camino verder te fietsen. Dit ondanks het feit dat John langere etappes gepland heeft. John rijdt vandaag naar Viana en wij slechts tot Puenta de Reina. Als het voor een van de partijen te snel of te langzaam gaat zullen we afscheid van elkaar nemen. Met regelmaat komen we de hiernaast afgebeelde borden tegen. Die staan langs heel de route. De Camino is uitgeroepen tot Europees Erfgoed en wordt daarom met Europese fondsen onderhouden. Dat is duidelijk te merken aan de steeds beter wordende authentieke herbergen, die Europese subsidies ontvangen. Dit heb ik mij laten vertellen door de beheerder van de refugio van Monastario San Juan d'Ortega, waar we later zullen overnachten. Met een flinke gemiddelde snelheid van ruim 18 km/uur gaan we op pad. Op de rotonde richting Lüdena nemen we de verkeerde afslag, maar dat corrigeren we later door over de N 240 en via het dorp Lumbier de route weer op te pakken. Vanaf de kaart berekend is het kilometer-neutraal. In Campanas nemen we afscheid van John van Horen die doorrijdt, terwijl wij een lunchpauze nemen, alvorens door te rijden richting Puenta de Reina, dat 25 kilometer verder ligt. Om 13.30 uur komen we, na 68 kilometer in 3 uur 25 minuten met een gemiddelde van 19,9 km/uur in de herberg in Puenta de Reina aan. We checken in en we kiezen een comfortabel stapelbed. Mij geeft het weer een goed gevoel van "thuiskomen", vanwege het feit dat de herberg alles biedt wat een simpele pelgrim nodig heeft. De uitbater, afkomstig uit de Dominicaanse Republiek, runt samen met zijn vrouw en enkele medewerkers deze herberg annex camping. Alles is goed verzorgd en ook schoon. Omdat we zo vroeg zijn aangekomen besluit ik te wassen zodat het wasgoed ruim de tijd heeft om te drogen. Na het douchen spelen Niels en ik een partijtje poolbiljart. Het is nog te vroeg om de stad in te gaan en we besluiten nog iets te drinken. Aan de bar zit een jongeman afkomstig uit Californië, waarmee ik in eerste instantie in gesprek kom. Hij vertelt dat hij recent is afgestudeerd als psychiater en psycholoog. Volgens eigen zeggen is hij thans aan het genieten van het leven in Europa; hoorde van de Camino en heeft besloten deze te gaan lopen vanaf de Spaanse grens. Ongetraind en wel en het bevalt hem goed. Hij zegt geen ongemakken te ondervinden buiten het ONGEMAK DORST en daarom zit hij nu aan de bar en drinkt zijn 2e halve liter koud bier. Niels praat ook uitgebreid met Cliff, zoals hij zichzelf voorstelde. Er wordt gesproken over familie-relaties in zijn algemeenheid, over Europese en Amerikaanse politiek, Amerikaanse filmindustrie en alles wat de Amerikanen verschilt van de Europeanen. Hij zegt jaloers te zijn op de wijze waarop Niels en ik de Camino fietsen. Om dat samen met zijn vader te doen daar zou hij alles voor over hebben. Kort zegt hij: "You two are cool!" En daar kunnen we het dan mee doen. Hij drinkt zijn bier op en vertrekt naar de volgende herberg, want die 10 kilometer kan hij nog wel lopen vandaag. We nemen afscheid en we wensen hem: "BUEN CAMINO". Een wondermooie ontmoeting rijker, wandelen we richting stad en steken de oude stenen karakteristieke brug over. Zoals zovele stadjes en dorpjes in deze regio zijn de oude stadskernen dicht op elkaar gebouwd. De daken steken ver over de smalle straten, zodat het er lekker koel blijft. Als je dan naar de onderkant van de overstekende daken kijkt zie je vaak geweldige gebeeldhouwde balken. Het zijn ware kunststukken zo niet kunstschatten. We winkelen wat en bekijken de bezienswaardigheden van het zeer oude stadje. Ook kijken we naar een geschikt restaurantje met terras waar we eventueel later op de dag zouden kunnen gaan eten. We hebben nog ruim 1,5 uur de tijd voor we ergens aan tafel kunnen. Het zijn gewoon Spaanse tijden, waar we ons in moeten schikken. Om de tijd door te komen tot het moment dat we kunnen gaan eten drinken we wat op het terras van het restaurant wat we hebben uitgekozen. Daar ontmoeten we een 60-jarige Nederlandse vrouw die al sinds juni vanuit Nederland alleen lopend de Camino doet. Ze vertelt dat ze in het onderwijs werkzaam is. Ze heeft een aantal maanden onbetaald verlof genomen aansluitend op de schoolvakantie en ze verwacht ergens begin oktober in Santiago aan te komen. Volgens eigen zeggen ligt ze voor op haar geplande schema. Het is een oppervlakkig, maar wel onderhoudend gesprek. Rond 19.15 uur kunnen we aan tafel en we doen ons wederom tegoed aan een pelgrimsmenu. (all-in € 30,00 incl. drankjes). Na het eten spreken we met een Nederlandse vrouw, die sinds 4 dagen lopend onderweg is. Ze vertelt dat ze in die tijd al 2 maal door mede-pelgrims over haar dode punt heen gepraat is. Ze vindt het zwaar en ze moet nog 5 weken zegt ze opgewekt. Niels en ik spreken haar moed in, dat ze moet volhouden, zeker als ze een reden en/of een doel heeft waarom ze de Camino loopt. Als donderslag bij heldere hemel vertelt Niels wederom zijn verhaal!! Er schiet een brok in mijn keel en tegelijkertijd ben ik apetrots op Niels. Hij wordt met de dag beter en gretiger. Het is gewoonweg geweldig om te zien hoe hij met de dag sterker wordt zowel fysiek als mentaal. Hij fietst als de beste de heuvels op, herstelt sneller en beter dan in het begin. Wat ik al voor het vertrek hem voorspelde met de woorden: "Jij KUNT het halen!" moet ik nu bijstellen tot: "Jij GAAT het halen!" We lopen terug naar de herberg. Ik haal de droge was binnen en we drinken samen nog een klein glaasje. Om 23.30 uur liggen we braaf in ons bedje.
Quote van de dag: "Als je achterste voren op de fiets gaat zitten, heb je de wind ook mee!"

Woensdag, 02 september 2009.

Om 04.30 uur word ik wakker van het eerste geritsel van iemand die kennelijk al doende is zich wandelklaar te maken voor zijn dagtocht van vandaag. Al snel is het een geroezemoes van jewelste. Ritselen van plastic zakken, gerits van slaap- en lakenzakken. Ik kom niet meer in slaap, ook door het geflits van allerhande soorten zaklampjes en andersoortige lichtjes. Als ook van mensen, die denken dat ze "zachtjes" praten. Hoort er allemaal bij dus!! Tot 07.00 uur houd ik het uit en dan sta ik op, maar dan is ook het merendeel van de ongeveer 75 slapers al weg of zitten aan het ontbijt. Niels staat ook op en heeft slecht geslapen laat hij mij weten. We pakken alles in en maken gebruik van de ontbijtmogelijkheid. We zijn één van de laatste pelgrims die vertrekken uit de herberg. Niels koopt voor mij een T-shirt. Erg attent. Voor zichzelf koopt hij een schelp voor om zijn nek. We vertrekken richting Nájera ongeveer 95 kilometer fietsen. Als we het steile pad naar beneden hebben afgelopen en de eerste 1500 meter hebben gefietst worden we meteen getracteerd op een 7%-klimmetje van ongeveer 2,5 kilometer. De lichamen zijn meteen wakker, maar ook op temperatuur. De hele dag zal het heuvelachtig zijn. Het weer is vooralsnog bewolkt en de morgentemperatuur is 13 graden, maar dat verandert als het opklaart. De temperatuur stijgt dan onmiddellijk in no-time naar waarden tussen de 25en 30 graden, zoals we al de hele tocht gewend zijn. Na een uurtje of wat fietsen worden we in het Engels aangeroepen door een tweetal lopers. Eén er van blijkt Cliff te zijn. We gaan onmiddellijk in de ho-ijzers en draaien om en maken een praatje met hem. We nemen nogmaals afscheid en wensen hem een goede voettocht naar Santiago. We zullen hem jammer genoeg niet meer tegenkomen. We vinden hem een geweldige kerel. Een relaxte Yank stelt Niels. We besluiten in Logroño te lunchen in de nabijheid van de kathedraal, waar ik voor ons beiden een stempel scoor. Links achterin de kerk in de sacrestie is altijd een relegieus aanwezig om dat te verzorgen. Ik tref dezelfde zuster van 2 jaar geleden. Ook hier weer de herkenning. Ik vind het ontzettend vreemd, dat mensen mij na 2 jaar al dan niet meteen danwel vaag herkennen. Niels grapt dat dat niet zo vreemd is en geeft tal van redenen ...........!!?? We ontmoeten op het kerkplein nog een Nederlands echtpaar dat op de fiets vanuit Maastricht naar Compostela fietst. We praten over onze ervaringen onderweg en geven elkaar tips. Zij gaan voor de natuur en cultuur maar echt niet voor de stempels. We worden tussentijds ook nog geïnterviewd door mensen van het Bureau van Toerisme van de stad Logroño. Daarna verlaten we de stad en we worden meteen weer met de neus op de feiten gedrukt. We mogen weer klimmen. In Nájera vinden we, na 98,3 kilometer in 6 uur 5 minuten met een gemiddelde van 16,2 km/uur, vrij simpel de kosteloze herberg onder gemeentelijk beheer. Je mag voor de overnachting een donatie doen, hetgeen ik dus ook doe. Zoals zovelen geef ik ook € 5,00 per persoon. Er zijn alleen nog maar bovenbedden beschikbaar in de slaapzaal met een capaciteit van ongeveer 80 à 90 man. De slaapzaal heeft een afmeting van ongeveer 30 bij 10 meter meter.Niels en ik hebben het geluk dat we naast elkaar kunnen liggen. Kunnen we onze belangrijke spulletjes tussen ons in leggen. Onder mij slaapt een Canadese vrouw die alleen de Camino doet vanaf de Spaanse grens. Ze blijkt als jong meisje met haar Nederlandse ouders vanuit Gelderland naar Canada te zijn verhuisd. Als ik vraag of ze Nederlands spreekt zegt ze: "Only the very dirty words!!" Meteen aansluitend zegt ze: "Do you want te here them?" Voor ik kan antwoorden dat ik het wel geloof komt het hele ABC aan Nederlandse scheldwoorden voorbij. Welke het waren zal ik niet vertellen, maar in elk geval niet geschikt voor publicatie uiteraard!! Als ik tijdens het gesprek vraag waarom ze de Camino doet antwoordt ze slechts: "I do my thing, and that's all!!" Uit de intonatie maak ik op dat ze er niet over wil praten. haar lichaamstaal spreekt overigens boekdelen op dat moment. Na het douchen vertrekken we lopend richting stad om in Nájera geld te pinnen en om te eten.
Op het moment dat we weglopen bij de herberg heeft Niels telefonisch contact met Nicolle en hij geeft haar een ooggetuige-verslag van onze wandeling, ondertussen zoekend naar een geldautomaat en een geschikt restaurantje. Beiden vinden we niet, maar als we iemand vragen wijst die ons de bank met een inpandige geldautomaat. Er tegenover is een restaurant waar we voor € 8,50 per persoon een heerlijk en voedzaam pelgrimsmenu eten.Na het eten haasten we ons terug naar de herberg , want om 22.00 uur gaan de deuren dicht en op straat slapen willen we dus niet. Blijkt dat de sluitingstijd niet al te strikt wordt gehanteerd. Om 22.30 uur staan er nog mensen buiten te roken, te praten of zitten te lezen of schrijven in hun dagboek. Niels maakt van de gelegenheid gebruik om tegen een klein prijsje een half uurtje te internetten, terwijl ik het dagboek schrijvend aanvul. De slaapzaal is al donker. De meeste pelgrims houden daar rekening mee en er wordt beduidend zachter gepraat, er wordt geen muziek meer meer gemaakt. De douches zijn nog volop in bedrijf. Hier en daar is nog iemand bezig zijn rugzak te ordenen. er wordt nog wel gekookt en gegeten. Maar zo rond 23.30 uur ligt bijna iedereen in bed en probeert de slaap te vinden. Wij doen ook ons best om in slaap te komen, want morgen wacht een lange en weer zware etappe naar de kloosterherberg in San Juan d'Ortega.

Donderdag, 03 september 2009.

Gisterenavond om 23.30 uur in bed, maar we slapen beiden niet echt comfortabel op de doorgezakte matrassen. Het is overigens wel stil geweest de afgelopen nacht, een uitzondering daar gelaten natuurlijk. We pakken onze spullen en om 07.45 uur vertrekken we minder uitgerust dan gewenst richting San Juan d'Ortega.Vanuit de herberg, die aan de rivier ligt rijden we door de kleine straatjes op zoek naar een bakker. Geen bakker, maar wel een klein eetcafeetje, waar we een stevig ontbijt eten. Na het ontbijt rijden we door de nauwe straatjes het centrum uit en zetten koers naar San Juan. De eerste kilometers zijn weer relatief zwaar en als we in Santa Domingo de la Calzada aankomen kunnen we meteen een stempel scoren in een kiosk bemand door werkstudenten. Deze voorzien de inkomende pelgrims van flyers en de nodige informatie wat herbergen etc. betreft. We pauzeren in het stadje en drinken iets op een terrasje, vullen onze bidons met koel verfrissend water uit een openbare waterkraan. Aansluitend bezoeken we de wereldbefaamde gerestaureerde kerk van de stad. De kerk heeft 2 levende kippen in een hok. De bezienswaardigheden worden met de meest moderne belichtingstechnieken aangelicht en via de aanwezige audio-apparatuur kunnen de bezoekers in diverse talen beluisteren wat het tentoon gestelde object voorstelt en betekent. We verlaten het vestingstadje en als we buiten de stad zijn blijkt dat er een stevige wind is opgestoken, die ons de rest van de dag in negatieve zin parten zal gaan spelen. Op een bepaald moment besluiten we langs de nationale weg N120 te blijven fietsen om zodoende een aantal steile klimmetjes te ontwijken. Daarvoor worden we aardig gestraft want we krijgen er de Puerto de la Pedraja (1150 meter hoog à 6/7%) voor terug. Met de tegenwind een echte "straf". omdat we besloten hebben langs de N120 te blijven fietsen, moeten we in de buurt van San Juan weer een 6-tal kilometers terug fietsen om bij het klooster te komen. We komen daar aan na 93,1 kilometer in 6 uur 2 minuten met een gemiddelde van 15,4 km/uur. Alles bij elkaar rijden we maar 10 kilometer meer dan gepland. Wel weer een dag van afzien voor wat betreft het fietsen. In het klooster waar we overnachten is het niet druk, een 30 tot 40 pelgrims. Even voor ons is een Finse man aangekomen, die niet over genoeg cash-geld beschikt om de € 7,00 overnachtingskosten te betalen. Hij wordt door de beheerder toch toegelaten, zonder dat hij hoeft te betalen. Dat vinden we gewoon super als we dat zien. De beheerder heeft wel van iemand telefonisch toestemming gekregen, vernemen we later. Niels en ik zijn te laat voor de gezamelijke gebedsdienst voor pelgrims in de kloosterkapel, maar we sluiten wel aan om de "fameuze gratis pelgrimssoep" te eten. (soep met zeer veel knoflook en brood). De beheerder vertelt, dat de soep de lekkertste soep van de Camino is. Kan ook niet anders, want nergens anders wordt er soep verstrekt. Tijdens de maaltijd maken we kennis met Nico van de Swaluw uit Den Haag.Hij is met de fietsbus naar St. Jean Pied de Port gereisd om van daaruit per fiets naar Santiago te fietsen. Later op de avond, onder het genot van een pilsje, San Miguel uiteraard, vertelt Niels aan Nico waarom hij met zijn vader de Camino fiets. Nico is zichtbaar geroerd. Nico fietst voor zijn zoon Frank, ook met een speciale reden. Een zeer indringend, voor een vader en voor ook ons een triest maar wel realistisch verhaal! Zeer bijzonder is de ontmoeting wel. Het gesprek gaat uiteraard ook over allerlei ander zaken die ons bezig houden. Zo rond 21.45 uur gaan we naar de slaapzaal, want ook hier wordt van ons verwacht dat we op tijd in bed liggen. Om 22.00 uur moet het stil zijn. Een pegrim heeft zijn rust nodig.
Quote van de dag: "A tourist is demanding, a pelgrim is thankfull".

Vrijdag, 04 september 2009.

De bedden zijn goed, maar de slapers niet dus. Op de zaal slapen 3 mannen, die nog harder snurken dan ik, ongeveer factor 5. Niels heeft geslapen met oordoppen. Om 06.30 uur sta ik op en om 07.15 uur ben ik klaar met alles. Niels volgt op ongeveer een half uur. In de herberg kunnen we niet ontbijten, dus we rijden naar de kruising met de N120, want daar is een routiershotel, waar we het ontbijten nemen. We volgen de route richting Burgos. In het centrum zijn allerlei wegwerkzaamheden gaande. Ik vraag een willekeurige fietser de weg naar de kathedraal. Hij zegt voor te rijden en in een mum van tijd zijn we er. We scoren een stempel en bij het verlaten van de kerk zien we Nico van de Swaluw, die even voor ons in Burgos is aangekomen. We maken een praatje, waarbij Nico vertelt dat hij gepland heeft een uur of 3 of 4 in Burgos door te brengen. We nemen afscheid en vervolgen onze weg. De stad uit is een moeilijke onderneming. Overal wordt gebouwd en we missen op de beslissende momenten de stickers. Uiteindelijk komen we weer op de N120 uit en via die weg geraken we in Hontonas. We komen precies om 13.00 uur, na 74,5 kilometer in 3 uur 44 minuten met een gemiddelde van 19,5 km/uur, aan en hebben dus de hele middag om van alles te doen. Installeren, douchen, wassen, bellen met thuis, kletsen met andere pelgrims en verkoelend drankje nemen etc. etc. We logeren in Albergue el Puntido tegenover de kerk. De andere is een gemeentelijke herberg. Er is ook een hoteltje.Onderweg zijn we al diverse borden tegen gekomen waar de afstand naar Santiago de Compostela op vermeld staat. Deze vinden we wel bijzonder. De 514 kilometer geeft ondermeer aan, dat we 80%van de beoogde afstand inmiddels onder onze banden hebben weggetrapt. We zijn het ons eigenlijk niet bewust, het lijkt wel of het fietsen onze 2e natuur is geworden. Als we samen op het terras wat drinken komen we in gesprek met een Duitse dame. Op een gegeven moment word ik aardig door de dame uit positie gekletst en sta ik met mijn mond vol tanden, wat eigenlijk maar zelden gebeurd. Niels lacht zich een slag in de rondte en zegt het fantastisch te vinden, dat hij dit mag meemaken. Ik verwacht, ik weet wel zeker, dat ik dit nog lang zal moeten horen. Niels gaat, nadat we een broodje als tussendoortje hebben gegeten, een uiltje knappen. Vanmorgen was hij flink uit zijn humeur omdat hij slecht geslapen had. Ik zit nog lekker wat in de zon en kom in gesprek met een Zweedse vrouw van naar ik schat achter in de 50, die haar Camino alleen loopt. Ze vertelt, dat ze vroeger vrachtwagenchauffeuse is geweest en vervolgens qua werk ook van alles gedaan heeft. Het gesprek gaat over het leven in Zweden en hoe het er in Nederland aan toe gaat, over de overeenkomsten en de verschillen. We komen samen tot de conclusie dat één Europa nog niet zo gek is, maar we hebben met zijn allen nog een lange weg te gaan. Het gesprek gaat ook nu weer richting de vraag: "Waarom doe je de Camino?" Ik krijg namelijk het gevoel, dat ze haar verhaal wil doen. Ze vraagt of ik er geen bezwaar tegen heb. Ik stel haar gerust en ze vertelt vervolgens zonder blikken of blozen over hetgeen wat haar 2e man heeft gedaan. Deze heeft gedurende enkele jaren haar dochter uit haar 1ste relatie misbruikt. Inmiddels zijn ze uit elkaar en hij heeft nu een eigen dochter in een nieuwe relatie. Van het misbruik van haar dochter is nooit aangifte bij de politie gedaan, mede omdat haar dochter dat niet wil. Nu verkeert ze in de situatie of ze het het misbruik van haar dochter bekend moet maken bij degenen, die dat zouden moeten weten!!! Een echt dilemma. Tijdens het doen van haar verhaal laat ze blijken nog erg veel van de man te houden!! Dat vind ik op zijn minst opmerkelijk.Na het gesprek gaan we elk onze weg. Ik haal de inmiddels droge was op en ga Niels wekken.Om 19.00 uur gaan we aan tafel. Het restaurant is te klein voor alle pelgrims. Het wordt dus in 2 zittingen eten. De volgende is om 21.00 uur. Je bent niet vrij om zelf een plaats in het restaurant te kiezen. Er is een tafelschikking gemaakt en Niels en ik worden ingedeeld aan een 4-persoons tafel met 2 Duitse mannen, respectievelijk genaamd Klaus en Karl. Aanvankelijk denk ik dat het "een setje" is, maar ik moet mijn gedachten bijstellen als ik hoor dat ze elkaar onderweg hebben ontmoet en sindsdien samen lopen. Karl is een chemicus en hij loopt jaarlijks 10 dagen over de Camino om zodoende na verloop van jaren zijn oorkonde te verkrijgen. Het lopen ervaart hij "helend in alle opzichten". Klaus is minder spraakzaam en oppervlakkig. Desondanks is het gezellig en na het eten gaan we met zijn vieren nog even op een beschutte plaats achter het pension van de avond genieten. De eerder genoemde Duitse en Zweedse vrouw sluiten spontaan aan. Er wordt volop gelachen over allerlei. Gewoon ontzettend internationaal gezellig . Het koelt snel af en we besluiten zo tegen 21.30uur naar binnen te gaan, waar Niels en ik nog een biertje pakken en vervolgens liggen we beiden in bed. Ik stuur nog een SMS aan Alice en val daarna in slaap.

Zaterdag, 05 september 2009.

Bijzonder goed geslapen. Niels wist dat te beamen. Hij schaamde zich over mijn harde snurken. Niels is als éérste uit bed, de éérste keer deze weken. Ik vraag me af of er iets bijzonders staat te gebeuren vandaag. We nemen het ontbijt in de herberg en vertrekken naar Terradillos de los Templarios, waar we in Albergue "Los Templarios" (www.alberguelostemplarios.com) zullen overnachten. De etappe is ongeveer 80 kilometer, dus ons wacht weer een dagtaak. Eén hindernis moeten we nemen en dat is ongeveer een 15 kilometer lang grindpad.
Het is een oude Romeinse heirbaan, die kaarsrecht door de Tierra de Campos leidt. Aan weerszijden kaalgeschoren graanvelden onder een brandende zon en geen enkele faciliteit. Alvorens we daaaraan beginnen, drinken we in het pittoreske stadje Carrion de los Condes een drankje. Ook breng ik nog een bezoekje aan de "flappentapper". Ja, inderdaad onze gezamelijke geldbuidel maakt deze weken overuren!!! Op de pedalen balancerend en in een hoog tempo nemen we zonder problemen het grindpad. We moeten zeer geconcentreerd rijden en sturen, vaak wisselend van rechts naar links, grote keien ontwijkend. De wind is thans onze vriend, hij waait hard van achter en/of schuin van achter. Al met al is het in fysiek en mentaal opzicht even topsport voor ons!! We hebben de wind proberen te vangen en dat is ons dus aardig gelukt bleek achteraf. We rijden de feitelijke 81,3 kilometer in 3 uur 36 minuten met een gemiddelde van 22,5 km/uur.......... EEN RECORD!! Aan het einde van de grindpadbeproeving drinken Niels en ik in Calzadilla de la Cueza op een terrasje een pilsje. Hebben we dus echt verdiend vinden we dus zelf!! Op het terras ontmoeten we een Helmondse man die op zijn handcomputer zijn belevenissen aan het schrijven is en met het thuisfront aan het mailen/SMS-sen is. Hij blijkt bij de gemeente Helmond te werken als plv. direkteur Stadsontwikkeling. Het gesprek gaat over Helmond en de vooroordelen die "men" heeft ten aanzien van de stad en zijn bewoners. Gedurende het gesprek komen er namen van mensen voorbij die we beiden (in)direkt kennen. Leuke gezellige Brabantse ontmoeting. Het welbekende Brabantse kwartiertje wordt heel snel 1,5 uur. Voor ons geeft dat uiteraard niets, want wij hoeven nog maar 10 à 12 kilometer te fietsen. We ontdekken, dat het respect van fietsers voor lopers en andersom even groot is. Elke groep heeft zijn eigen problematiek en charmes. We rijden het laatste stuk zo hard, dat we Alberque "Los Templarios" bijna voorbij rijden. Er is gelukkig plaats voor ons en we nemen een 2-persoonskamer voor € 16,00 per persoon (incl. eigen toilet en douche). Voor ons gelet op de laatste 3 weken, een ongekende luxe. Als ik bij het inchecken aan de eigenaresse vraag of ik de fietsen op dezelfde plaats mag parkeren zoals ik dat 2 jaar geleden deed, keek ze me indringend aan en gaf toestemming. Later vertelt ze me, dat ze me herkende, maar wist niet waarvan. Ze wist het zeker op het moment dat ik de vraag over de fietsen stelde. Op dat moment werden haar kinderen en het personeel opgetrommeld en werden we nog hartelijker begroet en voorgesteld. Gewoonweg geweldig. Voordat we gaan uitpakken nemen we een drankje en een broodje als een soort verlate lunch. Daarna nemen we een verfrissende douche en genieten van een welverdiende rust. We nemen de tijd om te internetten. Ik zie dat mijn weblog in 5 weken tijd meer dan 1000 keer is bekeken. Onvoorstelbaar die interesse!! We wisselen het binnen zitten af met buiten zitten alhoewel dat laatste minder comfortabel is, in de schaduw en met een flinke koele wind. Daarnaast zitten we ook op hoogte. We genieten van de passerende, maar ook arriverende pelgrims. Om 19.00 uur gaan we aan tafel. We nemen het pelgrimsmenu (voor-/hoofdgerecht/dessert met water en/of wijn) voor het prettige prijsje van € 9,00 per persoon. Na het eten mail ik mijn collega René van Eijk over de stand van zaken, hoe we er fysiek en mentaal voorstaan met het verzoek de overige collega's hiervan op de hoogte te brengen. We drinken samen een café Americanos (zwarte koffie dus) en hebben samen weer een goed en diepgaand gesprek. Mijn vertrouwen groeit in alle opzichten met de dag, dat het op termijn goed gaat komen met Niels. We hebben samen het begin gemaakt. Niels zijn vertrouwen in eigen kunnen groeit ook met de dag. De oorzaak daarvan ligt mijns inziens aan diverse dingen. Het goede verloop van de tocht tot nu toe, zijn prille verkering met Nicole, het gevoel in eigen mentale en fysieke kunnen, onze positieve gesprekken, de mindere positieve gesprekken, en de wederzijdse confronterende gesprekken. We leren elkaar nog beter kennen, maar dan in een andere situatie dan in de standaard vader/zoon-situatie. Het is ontzettend verrijkend dat je een dergelijke fietstocht samen met je kind kan maar vooral mag doen. Algemeen advies: Het is een ontzettende aanrader om het te doen als je in de gelegenheid bent. Sterker nog, je moet het niet uitstellen, als je het idee hebt om het te doen. Niet uitstellen dus, straks kan het te laat zijn!!! Al met al is het een zeer bijzondere dag geworden. De eigenaresse van de herberg komt persoonlijk afscheid nemen van ons, omdat ze morgen niet aanwezig zal zijn. Morgen is het zondag en dan is het haar vrije dag. Heel opmerkelijk, want van de andere gasten neemt ze geen afscheid. Ze geeft ons nog een kaart van de provincie Léon. Kortom we hebben blijkbaar een bijzondere indruk achter gelaten. Zo om 22.45 uur gaan we naar bed, na een fijne en goede dag.
Quote van de dag: "The Flying Pinda, did it again today!!"(Niels) en
"Wie de wind vangt, heeft hem!!"

Zondag, 06 september 2009.

Ondanks de 2-persoonskamer met eigen douche en toilet, heb ik niet echt geweldig geslapen. Om 05.30 uur ben ik klaarwakker en ik houd het tot even voor 06.00 uur uit en sta op. Ik kleed me aan en ga naar de gemeenschappelijke pelgrimsruimte. De echtgenoot van de eigenaresse van de herberg heeft blijkbaar ochtenddienst. Het is een drukte van belang van vertrekkende pelgrims. Ik neem een kop koffie en kan het niet laten een half uurtje te surfen op internet. Ik bekijk de sites die interesseren. Ook het weer bekijk ik. Komende dagen respectievelijk 30, 31 32 graden en meer!!! Geen regen in ieder geval. De komende dagen geen kans op neerslag en dat is een voordeel!! Na een 2e kop koffie zo tegen 08.30 uur wek ik Niels. Tussentijds heb ik mijn spullen ingepakt en mijn fiets opgetuigd. Niels doet zijn ding en om 09.00 uur nemen we samen een licht ontbijtje, want we hoeven vandaag maar 60 kilometer. We nemen afscheid en vertrekken om 09.25 uur richting Léon, dat we morgen zullen bezoeken. Vergeleken met 2007 is thans de autobaan naast de N 120 klaar. Dat betekent dat de N 120 heel rustig is en zeker op zondagmorgen. Het is opvallend voor mij dat er in korte tijd (2 jaar) qua infrastructuur zoveel veranderd is. We rijden via Sahagún. We zijn ontzettend snel in Puerta Villarente (2 uur 45 minuten).Spontaan ontstaat het idee Puenta Villarente aan te houden voor een lunchpauze en door te fietsen tot ergens na Léon. We eten beiden een broodje tortilla met een drankje erbij. Na ongeveer een uurtje gaan we richting Léon over de N120 en N630. Als het ware vallen we de stad binnen via een snelle afdaling. Het is zondag en hoe dichter we bij de kathedraal komen hoe drukker het wordt met vooral toeristen. Bij de kerk ontmoeten we vijf Nederlandse fietsers (vader 70+, en 4 volwassen zoons). Ze blijken een bijzondere manier bedacht te hebben de Camino te doen. Twee zonen zijn via Madrid ingevlogen en vervolgens naar Burgos gereisd. Daar is de vader met de 2 andere zoons per huurauto met de fietsen vanuit Nederland naar toegereisd. Ze fietsen de Camino, terwijl bij toerbeurt telkens 1 zoon als "chauffeur van dienst" fungeert. Het is bijzonder dat een vader met 4 zoons op deze manier de Camino doet. Daar kan ik met alleen Niels uiteraard niet tegenop. Maar de uitdaging is en blijft hetzelfde.Ik weet snel in de kerk onze stempels te bemachtigen. Die worden in een aparte ruimte door de plaatselijke politie verstrekt. Inderdaad in vol ornaat, wapenstok, handboeien en pistool!! Opmerkelijk dus. We ontvluchten via de N120 snel de drukte en de hitte (op diverse thermometers 35+) van de stad Léon. We rijden richting Astorga en besluiten in Villadangos del Páramo te overnachten in de Albergue de Peregrinos Municipal, waar we na 91,1 kilometer in 4 uur 19 minuten met een gemiddelde van 21,1 km/uur aankomen. De overnachting blijkt slechts € 4,00 per persoon te kosten, maar daar krijg je dan ook wat speciaals voor. Je kunt tot 3 hoog slapen. We hebben geluk wij hoeven maar 2 hoog in een soort chambrette met 6 bedden. We delen de ruimte met een man uit Catalonië, die bij het voorstellen zich haast te zeggen, dat hij een fan is van Real Madrid en niet van FC Barcelona (opmerkelijk) en een Hongaarse man die reeds 4 maanden vanuit Hongarije lopend onderweg is. Niels doucht als eerste. Onderwijl telefoneer ik met Alice om haar te vertellen dat we vandaag verder dan de planning zijn gefietst. Ze laat me weten, dat ze haar draai niet kan vinden de laatste 2 dagen. Ik spreek, haar, voor zover ik dat vanuit Spanje kan, moed in. We spreken ongeveer een half uurtje met elkaar en dat geeft haar weer lucht en mij een gerust gevoel. Met deze Camino hebben zowel ik als Alice een "missie" ten aanzien van Niels!! Het komt goed, daar zijn we het beiden over eens, maar het kost de nodige kruim!! Nadat ik de fietskleding heb gewassen, werk ik mijn weblog bij. Ik zit aan een picknicktafel voor de herberg en kijk uit over de N120. Niels heeft aansluiting gevonden bij een aantal leeftijdgenoten van diverse nationaliteiten en speelt een spelletje schaak met een Braziliaanse jongen, die in Londen blijkt te wonen. Het is weer bijzonder te zien hoe hij thans met mensen in kontakt komt. Geweldig om te zien. Jammer dat Alice er niet bij kan zijn!! We ontmoeten een Engels sprekende Fransman afkomstig uit Beziers. Zoals met alle anderen spreken we weer over de Camino en nog eens over de Camino. Snel wordt er over en weer gevraagd waar we kunnen eten en uiteraard (veel) voor weinig. Ongeveer 500 meter van de herberg vandaag blijkt een restaurant te zijn, waar we terecht kunnen voor een pelgrimsmenu. We gaan samen met de Fransman aan tafel. Hij is een gepensioneerd orthopedisch chirurg. Bijzonder weer dus, want met mijn slechte knieën zit ik eigenlijk om een dergelijke chirurg verlegen voor een gratis consult. Niels neemt paëlla vooraf onder het mom van als je in Spanje bent, moet je dat gewoon gegeten hebben. Ik waag me er niet aan, want het kan zomaar gebeuren dat je achteraf van zo'n paëlla 2 of 3 keer kan genieten!!. Om 21.40 uur lopen we terug naar de herberg, want ook hier geldt de regel van 22.00 uur sluiten. Niels en ik drinken nog wat uit de frisdrankautomaat en praten nog even met zijn Braziliaanse schaakvriend en zijn Italiaanse vriendin. Zo rond 22.30 uur is de herberg in ruste. We hebben onze rust hard nodig want er volgen nog 2 zeer zware fietsdagen.
Quote van de dag: "We hebben een stukje afgesneden, maar toch omgereden!!"

Maandag, 07 september 2009.

Om 04.30 is de Catalaanse pelgrim, die onder mij slaapt, aan het inpakken om te vertrekken. Ik licht hem met mijn lichtje bij. De Hongaarse perlgrim, die naast hem ligt, slaapt met een een groot kruisbeeld in zij handen. Bijzonder religieuze man dus. Blijkt dat de verlichting in de hele herberg defect is, althans doet het niet. De overige elektrische apparatuur daarentegen doet het wel. De logerende populatie is heel divers, Braziliaans, Italiaans, Frans, Spaans, Duits, Japans, Hongaars. Gewoon echt gezellig. Iedereen doet zijn ding en allen hebben een goed humeur ondanks de fysieke (voet)problemen!! Als fietsers hebben we daar geen last van. Wij hebben gewoon last met het zitten als we op een normale stoel plaatsen nemen. Ik pak mijn spullen en zorg dat de fietsen startklaar staan. Lekker op mijn gemak. Om 07.30 uur begin ik Niels te wekken. Hij ligt weer eens in een diepe coma. Uiteindelijk geeft hij een teken van leven en doet zijn ding. Voor het vertrek neem ik afscheid van onze Franse tafelgenoot van gisterenavond. De man is minitieus bezig zijn blaren te verzorgen en te verbinden. Wij als fietsers zouden gewoon even onze banden oppompen!! Niels en ik drinken nog een bekertje automatenkoffie en vertrekken. De bakker in het dorp is jammer genoeg gesloten. Over de N 120 via San Martino de la Camino rijden we richting Cruz de Ferro.In een truckstop in Hospital de Óbrigo nemen we een ontbijt. We hebben een wijs besluit genomen om door te rijden naar Valladangos del Páramo. Daardoor wordt de dagetappe van vandaag ongeveer 30 kilometer korter. Langzaam begint de klim richting Cruz de Ferro. Na de inspanningen vindt Niels Cruz de Ferro maar een anti-climax. Temeer omdat er een groep Duitse toeristen is, die zich per minibus laten vervoeren en zich bij de diverse "hoogtepunten" met rugzak en wandelstok laten fotograferen om vervolgens waarschijnlijk te kunnen zeggen dat ze de Camino hebben gelopen. Niels is net zoals ik onder de indruk van de diverse stenen met opschrift die mensen hebben achtergelaten. Ook kledingstukken, schoenen, foto's en andersoortige schrijfsels treffen we aan. Op de top van de Cebreiro die volgt, worden we op hele mooie panorama's verrast. Na een klein kwartiertje rijden we verder richting Acebo, een zeer klein, maar pittoresk dorpje, in de gevaarlijke en steile afdaling. Echt ontzettend gevaarlijk met een zeer slecht wegdek met kuilen en losliggend gesteente en gravel. De dagetappe is 68,5 kilometer, die we afleggen in 4 uur 11 minuten met een gemiddelde van 16,3 km/uurIn de plaatselijke herberg kunnen we overnachten, maar we moeten ongeveer een half uurtje wachten voordat ons de dependance van de herberg, een klein huisje, wordt aangewezen. Het huisje ligt ongeveer 100 meter verderop en is ingericht met 8 bedden.In afwachting daarvan drinken we wat en eten samen gebakken gepaneerde inktvis. Per SMS breng ik Alice op de hoogte dat we goed en veilig zijn aangekomen. Terwijl wij wachten, komt er een echtpaar binnen, die we even geleden ook op Ferro de Cruz zagen. Ze horen bij de Duitse groep toeristen.
Ik kan het niet laten om te vragen of ze ook de Camino lopen. Er wordt glashard bevestigend op geantwoord. Ze vinden het ook erg zwaar!!! Dat vinden wij dus ook maar dan als fietsers. We zeggen ook, dat we meer respect hebben voor de echte lopers en minder voor de Camino-light-lopers". Ze begrijpen het niet uiteraard. In het huisje verblijven we vooralsnog met een 72-jarige Duitse man, overigens een echte loper, en een alleengaande Noorse vrouw van om en nabij de 50 jaar schatten we. Na het douchen gaan we richting herberg en drinken ons wel verdiende biertje. Het is ontzettend druk met passerende lopers en fietsers die even aanleggen in de afdaling naar Ponferrada. We wachten tot we kunnen gaan eten. Aanvankelijk komen we aan de praat met een Duitse alleengaande vrouw, die aan haar eerste week bezig is. Vervolgens sluit er nog een Duitse man aan. Kort daarna komt de Noorse vrouw, die bij ons in het huisje slaapt er ook bij zitten. Als het tijd is om te eten, stelt de Noorse vrouw voor om samen te eten.Zo zitten we dus gevieren aan tafel. De man is een praktizerende priester en de vrouw is digitaal grafisch ontwerpster. Het is weer zo'n fijne ontmoeting, dus ook een fijne avond, waar we nog lang over zullen napraten. Na het gezellig samenzijn gaan we om 22.30 uur naar bed. Morgen weer een zware dag zoals vandaag maar dan richting Ruitilán ongeveer 60 kilometer verder.
Quote van de dag: "Where do you buy the beer? I need one!!(Noorse vrouw)

Dinsdag, 08 septemer 2009.

We hebben allebei goed geslapen en vertrekken zo rond 09.00 uur, nadat we alles volgens de gewoonlijke routine hebben ingepakt. Ik heb nog naar het werk gebeld om te zeggen dat alles tot nu tot naar wens verloopt. Ik ontvang een SMS van mijn collega Marjo, die me bedankt, omdat ik haar een SMS-je had gestuurd om haar en haar man sterkte te wensen. Haar man Theo wordt vandaag aan kanker geopereerd en daar sta je even bij stil. De steile afdaling richting Ponferrada van gisteren wordt vandaag voortgezet. Met een gemiddelde snelheid van 30 km/uur, hetgeen feitelijk inhoudt snelheden van 60 à 70 kilometer, zoeven we bergaf. Geconcentreerd sturend en de handen aan de remmen. De handen en armen doen gewoon pijn. In het eerste dorp waar we aankomen ontbijten we. In de afdaling, vlak voor het dorp, passeren we tot onze verbazing de Noorse vrouw, die even later aansluit bij het ontbijt. Ze wil vandaag 40kilometer af leggen. Dat gaat haar lukken denken we, want ze heeft net zoals wij, om 09.30 uur, al 14 kilometer afgelegd. Het is inmddels alweer flink heet aan het worden. De hoogste temperatuurmeting die we zien is 35 graden in de schaduw. In Villafranca de Bierzo drinken we wat voor we de laatste 15 kilometer bergopwaarts naar Ruitilán afleggen.Na aankomst in de herberg, om 14.00 uur, SMS ik Alice, dat we goed en veilig zijn aangekomen. Pas om 16.00 uur kan ik de SMS verzenden, omdat we in het dal waar we zitten geen netwerk beschikbaar is. De 59,2 kilometer lange etappe fietsen we in 3 uur 8 minuten met een gemiddelde van 19 km/uur. Na een aantal kontaktmomenten met de herbergier, herinnert hij zich dat ik 2 jaar geleden ook daar logeerde. Toen ik vertelde, dat Niels mijn zoon was en niet mijn broer, was hij heel verbaasd. Dat had hij niet verwacht. In het pension/annex herberg hebben we een heerlijke gezamenlijke pelgrimsmaaltijd van soep, salade, spaghetti en pudding. Een Spaanse vrouw neemt het voortouw om iedereen van soep te voorzien. Dat gaat niet zonder slag of stoot, want de eerste soepkop laat ze uit haar hand in de soeppan vallen. Een Engelsman zegt onmiddellijk daarop: "The Spanish Armada is going down!!" Iedereen ligt vervolgens in een deuk en de toon is gezet. De Spaanse vrouw lacht als de welbekende boer(in) met kiespijn. Gedurende de dag kom ik in kontakt met een alleengaande Zuidafrikaanse vrouw, die van origine Tsjechoslowaakse is maar jarenlang in Duitsland heeft gewoond, voordat ze naar Zuid-Afrika verhuisde. Ze spreekt Tsjechisch, Engels, Duits, Zuidafrikaans en een beetje Nederlands. Ze is weduwe en haar beide zoons wonen in Londen, met wie ze via internet geen kontakt kan krijgen. Niels helpt haar en daarna ze kan via de mail haar kinderen bereiken. In het gesprek, dat we daarna hebben vertelt Niels haar de reden waarom hij de Camino fietst. Weer een opmerkelijk, maar erg sterk moment van Niels. Daarna ontmoet hij een Engelssprekende Fransman. Die een zogenaamde "eigen rijder" is, vrachtwagenchauffeur dus, net zoals Niels. Ze praten langdurig met elkaar. Voor de man is het de eerste vakantie in 10 jaar. Hij heeft zichzelf ruim 4 maanden of meer vakantie gegeven om naar Santiago te lopen. Na het eten blijkt dat Alice de voice-mail van Niels heeft ingesproken, omdat ze mij niet kan bereiken. Ik loop het dorp uit, om een netwerk te vangen, en om haar te kunnen bellen. Ik stel haar gerust, dat alles goed gaat hier in Ruitilán. Ik verontschuldig me dat ik vergeten ben haar te verwittigen, dat er hier geen bereik is. Verder alles goed, maar begrijpelijk dat ze ongerust is!! Ik loop terug naar de herberg drink en praat nog even met Niels, die vervolgens naar bed gaat. Ik werk mijn aantekeningen bij ondertussen luisterend naar muziek van onder andere John Lennon's "Imagine". Ik check mijn telefoon nogmaals en zie dat de SMS-jes die Alice mij vanmiddag stuurde tijdens het telefoongesprek van enkele minuten geleden zijn binnengekomen. Ook SMS-jes van een collega. Om 22.30 uur ga ik na een fijne dag naar bed, nadat ik Alice nog een SMS heb gestuurd. Ze SMS-t meteen terug, maar dat ontvang ik dus pas de volgende morgen, als ik weer even buiten het dorp ben en ontvangst heb.
Moment van de dag: Ontvangen worden met de begroeting "los ciclistas del mundo" Quote van de dag: "The Spanish Armada is going down".

Woensdag, 09 september 2009.

Van de semi-klassieke ochtendmuziek bij het opstaan krijgen we helelmaal niets mee, omdat ik pas echt om 07.45 uur wakker word. Ik heb heerlijk diep en lekker geslapen. Niels ook. De meeste pelgrims zijn al vertrokken of zitten aan het ontbijt. Ik probeer Niels te wekken en dat lukt bijna, maar als de herbergier hem aanspreekt (vreemde ogen dwingen) is hij zo wakker, maar wel uit zijn humeur. We werken ons dagelijks patroon af en om 09.00 uur zijn we vertrekklaar, maar geen ontbijt gehad. We waren dus te laat voor de gezamenlijke maaltijd. Op verzoek wordt er bij wijze van uitzondering voor ons nog een ontbijt geserveerd. Dat werken we snel naar binnen, we rekenen af en vertrekken richting Sarria. We weten dat het een zware etappe wordt en meteen in het begin krijgen we een klim van 8 à 9% voor onze kiezen. Hierna volgen de Puerte Pedrefita (1100 meter), de toegang tot Galicië. Jaarlijks op 8 en 9 september trekken de bewoners uit de regio naar het klooster boven op de berg waar dan een jaarmarkt wordt gehouden. We banen ons lopend een weg door de menigte. een hele bizarre jaarmarkt, waar men van alles verkoopt, van verse gebakken/gekookte inktvis tot schoenen en van damesslipjes tot handschoenen, kortom bedenk het maar en het is er te vinden. We ontmoeten de Zuidafrikaanse vrouw, die we eerder hebben ontmoet. Ze heeft flink doorgelopen. Van een paar Spaanse moutainbikers met wie we een praatje maken krijgen we verse traditioneel gebakken koekjes. Een lekkernij van Galicië. Bij het klooster staat naast een 10-tal huizen nog een vrij groot café waar we weer mensen ontmoeten die we eerder gezien en gesproken hebben. We drinken ons moed in zogezegd voor de laatse grote zware beklimmingen. Alto San Roque en Alto de Poio (resp. 1270 en 1330 meter).We worden weer beloond met mooie vergezichten, steile wanden en diepe dalen. We fietsen boven de wolken, anders gezegd boven de laag hangende bewolking. Het is maar hoe je het bekijkt, maar boven de wolken bevalt me beter. We zijn letterlijk en figuurlijk in de wolken, omdat we weten dat deze bergen de laatste echte bergen zijn.
We gaan Santiago halen!!! Ondanks het feit dat we toch redelijk op hoogte zitten is de temperatuur boven de 30 graden. Op een zeker moment constateer ik tijdens een sanitaire stop, dat het zweet met gelijke snelheid van mijn hoofd gutst, als de urine mijn lichaam verlaat. Ik bedenk me dat onze lichamen deze tocht voor wat betreft de waterhuishouding flink moeten werken. Bijzonder!!Voor onze inspanningen worden we beloond. Van ons laatste hoogste punt krijgen we een heerlijke 12 kilometer lange afdaling van 7%. Met snelheden van boven de 60 km/uur zoeven we naar beneden. Echte kado-kilometers zijn dat!! Ons doel vandaag is Sarria. We besluiten in Samos op een klein terrasje een "menu del dia" te nemen. Niels neemt weer een vismenu (inkt-/witvis) en Santiago-cake, terwijl ik me verwen met een gemixte salade, gebakken aardappeltjes met kippenborst en ijs na. Samen drinken we een fles gekoelde rode wijn erbij. Ook de geserveerde literse fles water wordt "pastoor" gemaakt door ons. Vocht hebben we gewoon nodig bij temperaturen boven de 30 graden in combinatie met onze dagelijkse lichamelijke inspanning. We zijn erg tevreden dat onze fietsen ons zover gebracht hebben, buiten de opgelopen mechanische pech in Zuid-Frankrijk. Als we in Sarria, na 59 kilometer in 3 uur 27 minuten met een gemiddelde van 17,1 km/uur aankomen, blijkt dat de herberg volgboekt is, met Camino-light-gangers. De eigenaar van herberg Albergue a Pedra is ook eigenaar van het pension wat er naast ligt. Daar kunnen we overnachten op een luxe 2-persoonskamer met gebruik van douche/bad en toilet, terwijl de fietsen binnen achter slot en grendel kunnen staan. Dit alles voor de prijs van € 30,00. Het besluit dat we het doen is snel genomen. We informeren Alice dat we goed zijn aangekomen. We doen de was en nemen vervolgens een heerlijke verfrissende douche. Tegen 17.00 uur lopen we richting stadscentrum van Sarria. Vreemde gedachten schieten door mijn hoofd, want 2 jaar geleden ben ik in deze stad een aantal uren bezig geweest om door middel van een zogenaamde "handhandeling" bij een bank geld op te nemen van mijn VISA-rekening. De chip van mijn VISA correspondeerde/communiceerde namelijk niet met het oude type geldautomaten in Spanje. Nu ga ik weer geld pinnen, het zal me benieuwen of het lukt. Ik heb er wel vertrouwen in. In een supermarkt kopen we een heerlijke zak Spaanse chips (zak van 500 gram) en wat te drinken voor in het pension. De was is inmiddels voor de helft droog. Tegen 20.00 uur gaan we in een restaurant een paar honderd meter verder eten. Na terugkomst in het pension besteedt Niels nog een Euro om te kunnen internetten en checkt zijn mail. Ik SMS naar ALice en ga alvast naar de kamer. Nog 3 etappes van rond de 40 kilometer. We loven uiteraard niet de dag voor het avond is, maar we zijn er bijna!!! We hunkeren beiden naar Santiago de Compostela. Inmiddels hebben we 2400 kilometer in 25 dagen gefietst en nog maar 120 kilometer te gaan. Het was tot nu toe geweldig, nog 3 dagen!!
Quote van de dag: "Ik heb het gehad met fietsen, alle uitdagingen heb ik gehad en gehaald!"(Niels)

Donderdag, 10 september 2009.

We slapen uit en staan dus laat op. De huishoudelijk dienst is reeds 2 keer komen kijken of we al aanstalten hebben gemaakt om te vertrekken. Om 09.30 uur vertrekken we uit het pension en rijden naar het centrum van Sarria, waar we in een lunchroom een ontbijt bestellen. Na het ontbijt verlaten we Sarria en worden verrast door een 2-tal klimmetjes van 7% en 8% respectievelijk met een lengte van 5 en 2 kilometer. Lekker om zo de dag te beginnen. Maar we hoeven vandaag maar 40 kilometer. We hebben beiden het gevoel dat de benen niet willen. Is eigenlijk ook niet verwonderlijk gelet op de quote van de dag van gisteren. Ik heb het eigenlijk ook wel gehad, het doel is in zicht. Het voelt zwaar, maar naarmate we vorderen gaat het beter en beter. De pijn in de knieën is weer eens heftig. Het blijft dus voor mij tanden bijten. Onderweg komen we na een lange afdaling langs een bijzonder mooi stuwmeer, waar we foto's maken vanaf de brug. Erg spectaculair vinden we.We rijden met een gemiddelde snelheid van 16 km/uur. Heuvel op en af. Als we volgens schema in Airexe aankomen, blijkt dat we als fietsers pas om 19.00 uur in de herberg welkom zijn. We besluiten door te fietsen naar Palas de Rei ongeveer 8 kilometer verder. Niels maakt zich boos omdat hij vindt dat zowel lopers als fietsers pelgrims zijn. Ze leggen alleen andere afstanden af. Ik merk het aan zijn manier van fietsen!! In Palas de Rei logeren we in herberg Buen Camino, waar we na 51,1 kilometer in 3 uur 9 minuten met een gemiddelde van 15,9 km/uur aankomen, zijn nog juist 2 plaatsen vrij. Ook hier blijkt weer, dat alle bedden zijn gereserveerd voor de zogenaamde Camino-light-lopers. Na het inchecken doen we ons ding. Daarna laten we ons de koele blonde jongens heerlijk smaken. De temperatuur is er ook naar, weer 35 graden en meer. Op het terras van de herberg praten we met Duitsers, Ieren, Spanjaarden, gewoon lekker relaxed. De herberg en het terras liggen aan de zeer drukke doorgaande weg richting Arzúa. Aan de drukte kunnen we dus langszaam gaan wennen, want in Nederland zal het wel niet anders zijn. We genieten van hetgeen gebeurt. Als we in geprek komen met een Duits stel, komt er net een groep oudere dames het terras op, die plaats nemen en iets willen bestellen. In de herbergen langs de Camino is het doorgaans zelfbediening. De dames zijn erg chique gekleed, maar met een Jacobsschelp om de hals daarmee aangevend dat ze "pelgrim zijn", zijn verontwaardigd. Eén van de dames spreekt de Duitse man die met ons zit te praten aan omdat ze hem Duits hoort spreken. Het gesprek gaat over het feit dat ze de Camino "lopen". Ze zegt: "Wir haben gerade 4 Kilometer gelaufen!", waarop een vriendin haar corrigeert met de opmerking: "Wir haben schon 4,5 Kilometer gelaufen!!!" De Duitse man raakt verontwaardigd en boos en zegt vervolgens: "Sei vorsicht, dass Sie keine Blasen bekommen!!!!" De dames druipen af. De Duitse man is echt boos. Na enige tijd wandelen we samen door het erg drukke stadscentrum op zoek naar een eetgelegenheid. De gemeentelijke refugio, heeft een goed menu lezen we maar puilt uit. Mensen eten buiten met hun bord op de knieën. Dat is voor ons geen optie en we lopen verder. Even verderop vinden we een eetgelegenheid waar we wel even tot 19.30 uur moeten wachten voor we aan tafel kunnen. In het café-gedeelte word ik nog door een minder fris uitziend oudere man aangesproken. Uit zijn verhaal maak ik op of ik hem iets wil verkopen. Als ik duidelijk laat blijken dat ik niets heb, begint hij om geld te bedelen. Ik verwijs de man naar de plaatselijke Guardia Civil. De man wordt boos en loopt het café uit. Als we aan tafel zitten en al ons hoofdgerecht voor ons hebben staan, komt er een Deens gezelschap onder leiding van een Tsjechische reisleidster binnen. De mensen kijken om zich heen om te zien wat de mensen zoal op hun bord hebben. Een grappige situatie. Er ontstaat een leuke discussie over wat wat is en wat correspondeert met de Spaanstalige menukaart. Mimiek en handgebaren leveren komische taferelen op. Lachwekkend. Zodanig zelfs dat ik mijn glas wil vullen met wijn met de kurk nog op de fles. Het wordt uiteraard gezien en daar zit je dan Maarten.........met een rood hoofd!!!!! Ik excuseer me bij het gezelschap en haast me te zeggen dat ik onder de indruk ben van de schoonheid van hun reisleidster en professionaliteit!!! Heb ik me weer goed uit gered!!! Als het gezelschap hoort, dat we op per fiets vanuit Nederland al 26 dagen onderweg zijn, worden we met grote bewondering bekeken. Na de maaltijd lopen we terug naar de herberg en nemen nog iets te drinken. Ik SMS met het thuisfront, want we willen uiteraard weten of we miljonair geworden zijn. Ja, het is de 10e en de trekking van de Staatsloterij met een Jackpot van 27,5 miljoen. Het antwoord is negatief, jammer moeten we weer gaan sparen. Zo rond 22.00 uur gaan we naar bed, want we willen om 07.00 uur opstaan en om 08.00 uur vertrekken. Het is erg druk op de Camino, dus een slaapplaats scoren is morgen één van de hoogste prioriteiten.
Quote van de dag: "Heb je ooit een Duitser ontmoet, die niet boos is?" (citaat van een Duitse gesprekspartner)

Vrijdag, 11 september 2009.

Eén na laatste dag fietsen. Om 07.00 zullen we opstaan. Ik zelf kan, ondanks de goede accomodatie, niet erg goed slapen. Om 04.30 uur ben ik al klaar wakker. Mijn beneden buurman vertrekt net. Ik sta op en tot ongeveer 05.45 uur zit ik op het terras, waarna ik tot 07.00 uur in bed toch nog even een klein slaapje doe. Als ik op het terras zit, zie ik wel een stuk of 7 katten (dakhazen) die rond prullenbakken en afvalcontainers op zoek zijn naar iets van hun gading. Er wordt door de katten onderling ook gevochten. Ik hoor het wel, maar zie het niet. Het speelt zich af in een grote afvalcontainer met een gat in de klep, waardoor ze in de container gesprongen zijn. Omdat iedereen al vertrokken is voor 07.00 uur doe ik het licht aan en wek Niels. Om 08.00 uur nemen we een ontbijt, terwijl het herbergpersoneel de zaak alweer aan het sluiten is, zodat de lokale bevolking niet meer voor een kopje koffie terecht kan. Ze gaan de herberg poetsen in afwachting van een nieuwe stroom pelgrims die vanmidag zeker zullen komen. We spreken nog een Zwitserse vrouw die ook al meer dan 4 maanden onderweg is. Ik hoor haar telefoneren met het thuisfront. Blijkbaar coacht ze haar man en kinderen, wat ze vandaag allemaal moeten doen. Bijzonder is te horen dat ze haar man zegt de vuilnisbakken buiten te zetten, want het is vrijdag!!! Ik kan niet nalaten te glimlachen, waarop ze zegt: "Männer!!". Ik denk: "Vrouwen blijven vrouwen, ze kunnen meer dingen tegelijk!!" Om even na achten vertrekken we richting Azúra, onze laatste etappeplaats. Het is alsof we de stal ruiken, het tempo ligt hoog, zo rond de 20 km/uur en al om 10.00 uur zijn we op de plaats van bestemming. Onderweg speel ik in gedachten al met het idee vandaag door te fietsen naar Santiago. In Azúra scoren we een stempel in herberg Don Quichotte en drinken een kopje koffie. Evenals ik, speelt ook Niels het idee van doorfietsen, we besluiten door te fietsen, mits we een dag extra in het hotel in Santiago kunnen boeken. Een positief telefoontje brengt uitkomst. We rijden definitief door. We brengen Alice telefonisch op de hoogte van ons plan en ze wenst ons succes. We maken bij het bord SANTIAGO nog een foto.
Vervolgens in een zeer hoog tempo richting Santiago de Compostela, waar we om 13.05 uur na 68,5 kilometer in 3 uur 25 met een gemiddelde van precies 20 km/uur, het plein voor de kathedraal oprijden. Voor beiden een fysieke mijlpaal de teller staat op 2571 kilometer. We omhelzen elkaar en bedanken elkaar dat we veilig zijn aangekomen. Ik kan niet nalaten wat tranen weg te pinken. Niels laat zich wat dat betreft ook niet onbetuigd. We bellen, SMS-sen geliefden, familie, collega's, vrienden en bekenden. Er komt een man op ons aflopen en bekijkt onze fietsen. Het moeten wel Nederlandse zijn zegt hij lachend wijzend op de merknaam van onze fietsen. Hij ziet mijn naamplaatje met bloedgroep op mijn frame en zegt mij zodoende te herkennen van mijn weblog van 2007 en mijn reacties op de Nederlandse Santiago-site. We maken kennis en het is de heer Van Schijndel uit Sint Oedenrode (voornaam onbekend). Hij is bereid foto's van ons te maken en we praten wat. Hij is ook op de fiets en kampeert op de lokale camping. Tijdens het gesprek vertelt hij tussen neus en lippen door dat hij recent, ongeveer een jaar geleden, zijn 39-jarige dochter heeft verloren. Ze stierf aan longkanker. Zomaar tussendoor even een zeer heftig verhaal. Niels en ik lopen samen met de man richting het bureau waar we ons als gearriveerde pelgrims willen aanmelden en waar we onze credential/oorkonde kunnen krijgen. Het is een drukte van jewelste. Na een klein kwartiertje in de rij te hebben gestaan, staan we nog buiten en we besluiten op een later tijdstip, het bureau is vanavond tot 21.00 uur open, terug te komen. We tracteren onszelf vervolgens op een lekker "aankomst-etentje" met een paar lekkere Spaanse pilsjes. We zijn in een opperbeste stemming. ""WE HEBBEN HET GEHAALD!!"" We zoeken het hotel, dat aan de rand van het stadscentrum ligt, lekker centraal dus. We checken in, de fietsen worden op de binnenplaats geparkeerd en we krijgen beiden aan ons gerichte post aangereikt. Als we de post lezen worden we emotioneel van alle mooie kaarten en warme woorden die ons door Alice worden toegedicht. Hartverwarmend gewoon!! We nemen een verfrissende douche en zijn klaar voor een paar dagen van NIET MEER fietsen, maar genieten.Rond 18.00 uur gaan we terug naar het bureau waar de Credentials worden uitgereikt. Daar maak ik een foto van een mooie plaquette aan de muur. De rij is aanzienlijk korter. Tijdens het wachten wordt Niels onwel als gevolg van de schelpdieren die hij 's middags heeft gegeten. Op het moment, dat ik de oorkondes kan krijgen, bel ik Niels en gezamenlijk nemen we het felbegeerde papiertje in ontvangst. We gaan terug naar het hotel en op de weg terug kopen we droog brood en wat cola. Zo kan Niels zijn misselijkheid neutraliseren. Niels belt even met zijn moeder. Wordt bevestigd in het feit dat droog brood eten werkt. Na een klein uurtje knapt Niels zienderogen op. Hij krijgt ook weer praatjes. Dus is het goed denk ik. We besluiten morgen naar Finsterre te gaan. De receptioniste print het één en ander uit, zodat we de vertrektijden en de bushalte weten van de bushalte richting Atlantic. We lopen nog even de studentenwijk richting op zoek naar Bar El Shabah, waar ik 2 jaar geleden enkele avonden heb door gebracht. We vinden het café, maar het is inmiddels verbouwd, tot mijn vebazing in een lounge-achtig trendy studentencafé waar men Bavaria-bier tapt. Als we het café binnenlopen lopen we meteen de serveerster Montse, die ik 2 jaar geleden heb ontmoet, tegen het lijf. Ik noem haar naam en geheel verbaasd kijkt me ze aan. Ze herinnert me dus niet!! Jammer, ik heb de schelp met haar handschrift niet bij me. Maar morgenavond gaan we terug. Ik geef haar mijn visitekaartje en mijn weblog van mijn eerste Camino waar ze op staat. Ze maakt foto's van ons. Als we afrekenen hoeven we maar de helft te betalen. Bijzonder!! We lopen terug naar het hotel en we liggen omstreeks 23.30 uur op bed.
Moment van de dag: "De aankomst vanmiddag in Santiago de Compostela".
Quote van de dag: "Is dit het nu??!!".

Zaterdag, 12 september 2009.

Samen staan we om 07.00 uur op om vandaag naar het daadwerkelijke eind van onze Camino te gaan. We ontbijten op het busstation en nemen de bus naar Cabo Finsterre. De bus is van de Fa. Freire (www.empresafreire.com), die ook o.a. het vervoer naar het vliegveld verzorgd. Een rit van 2,5 uur langs de grillige kust van Galicië, maar ontzettend mooi!! Vanaf de bushalte is het nog ruim 3 kilometer bergop lopen naar het meest westelijke punt van het vaste land van het Europese continent. We lopen het dorp uit en hoe hoger we komen, hoe mistiger het wordt. Het is zeemist, die vanuit zee komt binnendrijven. In combinatie met de drukkende temperatuur van 25 graden is het een zware tocht. Hebben we waarschijnlijk verdiend!!?? Niels wil symbolisch zijn oude kleding verbranden. Hij wil alles zelf dragen, inclusief de granieten steen van 1,5 kilo, die ik voor hem in 2007 heb meegenomen uit Finsterre. Als we Cabo Finsterre bereiken zoekt Niels een plek om de oude kleren te verbranden.
De symboliek is bedoeld om in eertse instantie je kleding van de achterliggende Camino te verbranden; verder een minder prettige periode van je leven af te sluiten en daarmee een nieuwe start te maken naar de toekomst. Beiden zijn van toepassing voor Niels. Een mooi maar emotioneel moment! Als alles brandt komen er allerlei mensen, die ook persoonlijke kleding en andere zaken in het vuur gooien. Niels vindt het zéér bijzonder en noemt zich: "The Fire-starter!" Na verloop van tijd dalen we via de grillige rotsblokken verder af naar beneden voor zover dat mogelijk en verantwoord is. Ik blijf op een afstand, maak geen foto's en laat Niels zijn gang gaan. Hij draagt de granieten steen bij zich, die hij vervolgens zover mogelijk naar beneden gooit richting Atlantische Oceaan. Met een zware doffe plof hoor ik de steen vallen. Niels is hiermee niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk een "zware last" kwijt. Eenzelfde soort gevoel heb ik ook. Niels neemt ruim de tijd om dit voor hem bijzondere moment in zich op te nemen en op zich te laten inwerken. Het is voor mij een zeer bijzonder emotioneel moment. Na enige tijd omhelzen we elkaar zwijgend en gaan terug. Omhoog klauterend nemen we elk onafhankelijk van elkaar een klein steentje mee voor thuis. Daarna bezoeken we het museum en scoren daar onze één na laatste stempel. Of het zo moet zijn de lucht trekt open en we worden overvallen door de snel oplopende temperatuur. We nemen nog foto's en drinken in het kleine souvenierswinkeltje annex cafeetje nog wat.Lopen vervolgens samen de 3 kilometer bergafwaarts richting dorp.
Elk heeft zo zijn eigen gedachten en daar is de wandeling een goed moment voor om ze te laten bezinken. Tijdens het lopen gaan mijn gympen kapot. Jammer dat dat niet eerder is gebeurd, dan had ik ze kunnen verbranden. In het dorp lopen we nog geruime tijd rond. De bushalte is vlakbij de haven waar zowel de vissersboten van de lokale bevolking liggen als de plezierjachten van de "happy few" uit de regio denken we. Aangezien we tot 16.45 uur op het vertrek van de bus moeten wachten, besluiten we eerst op een terrasje in de schaduw een drankje te nemen. We kiezen voor een leeg terras. Bijzonder is, dat na enige tijd steeds meer passanten hun keuze op dit terras laten vallen. Op het plein waar we op uitkijken scharrelt een invalide man in een rolstoel rond. Zijn stoel is behangen met plastic zakken. Zijn dagelijkse bezigheid is bedelen bij de toeristen. Als we het zo gadeslaan lijkt het ons een redelijk lucratieve job. De tijd lijkt niet te willen opschieten en onze eetlust neemt toe. We schatten in dat we nog de tijd hebben, voordat de bus vertrekt, een kleine lunch te nemen. We kiezen voor het kleine restaurantje tegenover de bushalte. Er zijn meer mensen die we vanmorgen in de bus zagen, die ogenschijnlijk de bus van 16.45 uur naar Santiago willen nemen. Het wordt steeds drukker. Als de bus stopt rekenen we af en stappen in. Het is een dubbeldeks bus. We vinden een plaats voorin rechts boven de chauffeur. We genieten van de bijzonder mooie panorama's. We genieten van de 2,5 uur durende busrit. Als we de universiteitsstad Santiago de Compostela binnen rijden maak ik vanuit de bus wat foto's die een beeld geven dat de stad naast historische gebouwen ook aan de weg timmert met moderne architectuur. Ook aan de infrastructuur in Galicië wordt hard gewerkt. Naar ik me heb laten vertellen met behulp van Europese fondsen. Als we naar het hotel lopen, koop ik onderweg een paar nieuwe schoenen. Als we opgefrist zijn in het hotel gaan we weer de stad in om te genieten van het stadse uitgaansleven. We eten in een klein restaurantje vlakbij de kathedraal. Aan de ober vraag ik of "The Jazzman" nog dagelijks als straatmuzikant optreedt. Hij vertelt ons, dat de man er dagelijks is telkens tot ongeveer 17.00/18.00 uur. Na het eten gaan we richting het "Nu eerst een Bavaria-café" in de studentenwijk. Bij aankomst blijkt dat het café op zaterdagavond gewoonweg gesloten is. Bijzonder en jammer!! We lopen naar de Internationale Bierpub en brengen daar de avond door. Niels ontdekt op de kaart, dat er DUFF bier (uit de tekenfilmserie "The Simpsons") wordt geschonken.
Dat moet hij uiteraard geproefd hebben en besteld het. Blijkt aan het etiket te zien gewoon een Belgisch fabrikaat te zijn. Niels heeft me beloofd, dat ik bij een veilige en goede aankomst in Santiago van hem een "meter bier" (naar Nederlandse maatstaven, 13 glazen op een rij!!) krijg. Deze avond maak ik er een begin mee. Niet allemaal op een avond dus. Bij elke bestelling van ons, worden er volgens lokale gewoonte kosteloos enkele hapjes geserveerd. Ze zijn divers en smaken goed. Met mezelf maak ik de afspraak, dat ik een flinke sigaar zal roken (ik ben 8,5 jaar geleden rigoreus gestopt met roken), als ik goed en gezond aankom in Santiago. Niels wil dat wel meemaken, maar hoe we ook zoeken in geen enkele winkel of café hebben ze 1 sigaar in de losse verkoop. Ik laat het (wellicht gevaarlijke) idee varen en dat is misschien ook wel beter voor mij. We hebben een fijne en gezellige avond. Op enig moment onderweg zegt hij in een gesprek tegen me, dat hij me op een andere manier als vader en mens heeft leren kennen. Dat was zonder deze tocht naar Santiago nooit gebeurd, stelt hij. Ik vind het een compliment. Om 24.00 uur liggen we, na een zeer lange bijzondere, toch wel emotionele en waardevolle dag, in bed. Een dag, die ik niet zal vergeten. Niels ook niet.
Moment van de dag: "Het verbranden van kleding en het weggooien van de granieten steen in Cabo Finsterre".

Zondag, 13 september 2009.

Na de belevenissen van gisteren en het bezoek aan de Internationale Bierpub slapen we relatief lang uit en om 09.00 uur zitten we in het hotel aan het ontbijt. We hebben gepland een Heilige Mis in de kathedraal te bezoeken. Allereerst lopen we nog door het al ontwaakte Santiago. Diverse winkels openen al hun deuren. We kopen wat ansichtkaarten. Rond 10.45 uur zijn we in de kathedraal, lopen er rond, bezoeken de crypte van de Apostel Jacobus. Er is nog een dienst bezig. We zien de Franse vrachtwagenchauffeur die we in Ruitilán zagen. We maken een kort praatje. Voor we een zitplaats kunnen innnemen moeten we nog even wachten. We zien Nico van der Swaluw, van de ontmoeting in San Juan d'Ortega en Burgos, zitten. Op het moment dat hij ons ziet wordt hij zeer emotioneel en zien we dat hij begint te huilen. Even daarna maken we een praatje en hij verontschuldigt zich dat hij een traantje moest wegpinken toen hij ons zag (Heel bijzonder moment, we zullen echter nooit weten wat zijn gedachten waren op het moment dat hij ons zag). We gaan zitten in afwachting van de Mis. Langzaam loopt de kathedraal vol. Om stipt 12.00 uur begint de Mis met 8 heren, zoals dat heet, en even zoveel hulpjes. Alles in de Spaanse taal. Na de Mis wordt het 80 kilogram wegende wierooksvat gezwaaid. Erg spectaculair!! Om 13.15 uur is het voorbij. We lopen langzaam terug naar het hotel, want om 14.00 uur willen we live de Formule 1-race van Monza in Italië zien op televisie. Onderweg lopen we een klein winkeltje binnen en kopen wat bier en limonade en chips. Na de race gaan we richting centrum en slenteren langs de vele souvenierswinkeltjes. We kopen het één en ander en gaan aansluitend eten. Voor we naar het Bavaria-café gaan frissen we ons even op in het hotel. We wandelen richting studentenwijk. Voor een zondagavond is het druk mijns inziens. Het café is open en Montse is er ook. We maken een foto en nemen afscheid,waarschijnlijk komen we er niet meer. Na wat biertjes (het vervolg van de meter van Niels) en tapa's lopen we weer richting hotel. Eigenlijk verlangen we allebei naar huis. Alle doelen zijn gehaald deze reis!!! Om even na 23.30 uur zijn we weer op onze hotelkamer. Morgen naar de kapper en in de middag brengen we onze fietsen en bagage weg.

Maandag, 14 september 2009.

We staan om 09.15 uur op en een kwartier later zitten we aan het ontbijt. Het loopt allemaal een beetje stroef. De doelen zijn gehaald en we verlangen beiden naar Nederland te gaan. Ik probeer tevergeefs telefonisch kontakt te krijgen met de Dependance van Soetens Fietsvervoer om uit te vissen of de mogelijkheid reeds al aanwezig is om per betaalautomaat de kosten van het fietsvervoer naar Nederland te betalen. Ik besluit er langs te gaan. Het is niet ver van het hotel. Blijkt dat je kontant moet betalen. Aansluitend gaan we naar de kapper om onze haardossen te laten fatsoeneren. Ik ben er nog niet uit of ik mijn baard, voor zover je daarover kan spreken, zal laten afscheren. Ik laat het bij trimmen. Voor € 15,00 per persoon zijn we de mannetjes en we krijgen een luxe behandeling. Eén persoon voor de ontvangst en het begeleiden naar het zitje waar je op je beurt moet wachten. Deze persoon is ook doorlopend aan het vegen. Eén persoon voor de kassa en de telefonische reserveringen en in zowel het dames- als herengedeelte 3 à 4 kappers/kapsters. Verder lopen er nog 2 personen rond, die naar mijn mening een soort supervisor zijn. Als ik vraag om totaal kaal geschoren te worden, kijkt de kapper me ongelovig en vragend aan. Als hij bij zijn collega hoort dat Niels ook gemillimeterd wil worden praten de 2 collega-kappers met elkaar vol verwondering en gaan aan het werk. De persoon die veegt komt ook nog maar een keer kijken met de bezem in de aanslag. Zo na een half uur zijn we klaar. Op een voor mij ouderwetse wijze worden we nog met een bepoederde scheerkwast behandeld. Geknipt en geschoren verlaten we de zaak op weg naar een schoenenwinkel want Niels heeft zijn zinnen gezet op een paar schoenen. Hij koopt een paar mooie schoenen voor weinig. In Santiago is het uitverkoop gedurende de periode van 15 juli tot 15 september en dat is aan de prijskaartjes te zien. We lopen richting het restaurantje waar we gisterenavond hebben gegeten en we hopen "The Jazzman" te ontmoeten.

Hij blijkt aanwezig te zijn.Als ik op hem afstap en hem begroet is er wederom de vage herinnering van 2 jaar geleden, nadat ik hem een paar steekwoorden heb aangegeven (o.a. de Bolero van Ravel). Nadat hij kennis heeft gemaakt met Niels en nadat Niels 2 CD's van hem heeft gekocht, speelt hij op mijn verzoek weer de Bolero. Op een geheel eigen en onnavolgbare wijze brengt hij het lied ten gehore. Bijzonder gewoonweg. Als hij zijn instrumentale improvisatie beëindigt geef ik een applausje en kijk rond. Ik zie dat niet Niels en ik er staan, maar er ondertussen een flink aantal passanten is blijven staan om te luisteren. Ik beloof de man aandacht aan hem te besteden op mijn weblog en zijn informatie te publiceren. (www.myspace.com/jazzmanencompostela); (www.jazzmanencompostela.es) en (jazzmanencompostela@hotmail.com). We slenteren en scharrelen nog wat rond en belanden in een café. Het is één van de oudere gelegenheden op een hoek van Plaza de Galicia. Het café dateert uit 1929 en het ziet er ook als zodanig uit.Oude donkerkleurige lambrizering, zeer gedateerde toiletten, een keramieken tegelrand langs het plafond en oude kroonluchters. Ramen die nog kunnen openschuiven. Kleine erkertjes waar je met twee personen gezellig kunt zitten. Het ademt de sfeer uit van een bruin café en er mag (nog) gerookt worden. Echt sfeervol. Aangekomen in het hotel, houden we een siësta op onze kamer. Niels doet een dutje en ik sorteer mijn bagage, die we vanmiddag gaan inpakken en versturen. De televisie staat aan en ik kijk naar de aankomst van een etappe van de Ronde van Spanje (Vuelta). Ik zie de Nederlandse RABO-renner Lars Boom op een magistrale wijze de etappe winnen. Inmiddels is Niels wakker geworden en als hij ook zijn zaken heeft uitgezocht brengen we de fietsen en de bagage naar Soetens Fietsen Transport. We pakken de bagage in, voorzien de doos en de fietsen van een label en rekenen een bedrag van € 297,50 (all-in voor 2 fietsen en een doos van 25 kg.) af. (Ingeleverd op maandagmiddag en de zondagavond erna om 18.00 uur werd alles in Veldhoven afgeleverd). Als 2 fietsloze pelgrims gaan we als voetgangers op in de menigte. Het is bijzonder druk in Santiago. Zal wel met de uitverkoop te maken hebben, want er is veel winkelend publiek. Bijna iedereen draagt wel een tas met zijn en/of haar inkopen. Als tussendoortje gaan we ons te buiten aan een hamburgermaaltijd bij de "Burger King". We winkelen daarna weer en Niels koopt iets leuks voor zijn nieuwe vriendin Nicole. Onderwijl het winkelen belt Alice en vertelt de laatste wetenswaardigheden uit Veldhoven. Vertelt o.a. dat onze kennis Wil gebeld heeft. Die wil namelijk weten wanneer we in Santiago de Compostela zullen aankomen en hij is nieuwsgierig wie er zoal ons gaat verwelkomen op het vliegveld. Niels en ik gaan weer even terug naar het hotel om ons te verkleden en "duiken" vervolgens in het uitgaansleven van Santiago. In dit geval wederom de Bierpub, waarvan we om 23.30 uur weer terug zijn. Nog 2 nachten in het hotel en dan gaan we naar huis.
Quote van de dag: "Als we 5 pils bestellen, krijgen we dan ook een hele pizza?" (dit naar aanleiding van het feit, dat we een aantal stukjes pizza geserveerd krijgen bij een drankje).

Dinsdag, 15 september 2009.

Laatste volledige dag in Santiago. Laatste dag van de uitverkoop. Ik sta bijtijds op, dat wil zeggen lekker geslapen tot 08.30 uur en na een frisse douche ga ik ontbijten. Niels blijft liggen. Aan het ontbijt ontmoet ik een 72-jarige Ierse man, die de Camino ook op de fiets heeft gedaan vanuit Biarritz, in het Frans-Baskenland. We praten over onze belevenissen, die we als fietsers onderweg zijn tegen gekomen. Na het ontbijt nemen we afscheid, want de goede man moet nog naar het vliegveld fietsen om zijn vliegtuig te halen. Gaat zeer wel lukken denk ik, want zijn vlucht vertrekt halverwege de middag. Ik blijf nog een uurtje in de lobby van het hotel zitten en geniet van het hotelgebeuren in al zijn facetten. Komen en gaan van hotelgasten van allerlei nationaliteiten, passanten, leveranciers, huishoudelijk personeel en de "gewichtige" receptioniste, die in diverse talen haar toontje meeblaast in de kakafonie van geluiden. Ik neem de tijd om Alice een "ondeugend" SMS-je te sturen. Ze beantwoordt het bericht onmiddellijk met een telefoontje!! Voor dat ik het hotel verlaat informeer ik bij de "zeer gewichtige", maar uiterst behulpzame receptioniste, welke bus bij welke bushalte vertrekt naar het vliegveld. Op woensdagmorgen om 09.15 uur bij de geldautomaat op Plaza de Galicia. Het weer in Santiago is onder invloed van de Atlantische Oceaan een graad of 10 minder dan we gewend zijn geweest de afgelopen weken. Het is 18 à 20 graden en licht bewolkt. Even voor 11.00 uur verlaat ik het hotel om in Santiago nog een kleinigheid te kopen voor mij "oude vriendin". Ook wil ik de allerlaatste stempel scoren bij de plaatselijke politie. Het lukt zowaar, ook één voor Niels!!! Van een groep muzikanten, achter de kathedraal, maak ik een foto. Ze spelen op een fabelachtige, kippevelveroorzakende wijze "Tears in Heaven" van Eric Clapton. Veel passanten blijven staan en luisteren. Iedereen met zijn eigen gedachten en herinneringen. Er volgt een luid applaus als het nummer klaar is. Een zeer bijzonder moment zomaar voor niets!! Even voor enen informeert Niels telefonisch waar ik ben en we spreken een ontmoetingsplaats af en eten samen wat, een ontbijtbroodje voor Niels en een lunchbroodje voor mij. Aansluitend winkelen we samen verder. Als ik in een winkel iets wil kopen blijft Niels buiten en rookt een sigaret. Als ik binnen ben hoor ik buiten Niels in het Engels praten. Als ik even kijk, blijkt het het Duitse stel te zijn die we in Palas de Rei 3 dagen eerder in de herberg ontmoet hebben. Ze hebben een rustdag en lopen de komende 3 dagen de laatste 90 kilometer naar Finsterre. Even later ontmoeten we 3 wat hardpratende Brabanders, die uit De Mortel (gemeente Gemert) afkomstig blijken te zijn. Ze hebben in 3 weken de Camino op de racefiets vanuit Nederland gedaaan. Ze hadden wel een volgwagen met caravan, maar zelf sliepen ze wel in een tentje, wat ze zelf opzetten en afbraken. Toen we gekscherend de opmerking maakten dat ze de "Camino-Light" hadden gedaan, moesten ze wel lachen, maar dan wel als Brabantse boeren met kiespijn. Tijdens het gesprek valt mijn oog op een trendy winkel genaamd "The Chocolat Factory".Het is een winkel waar ze alle soorten en in alle maten, gewichten en in caloriën aangeduide chocolade in allerhande soorten verpakkingen verkopen. Na enige tijd, nadat we een lekkere hamburger bij de Burger King hebben gegeten, belanden we weer in ons hotel en rusten wat uit van al het doelloos geslenter en gewinkel. We kijken samen naar de wielerreportage van de Vuelta. We verlaten het hotel op weg naar ons "laatste avondmaal in Compostela". We gaan naar een restaurantje waar ik 2 jaar geleden op zondagmiddag naar de Formule 1-race van Monza heb zitten kijken. Nu kijken we tijdens het eten naar de Champions League-wedstrijd FC Zürich en Real Madrid, althans de eertse helft. De 2e helft bekijken we op de hotelkamer. We gaan slapen. De laatste nacht van onze tocht naar Santiago de Compostela. Morgen staan we vroeg op om af te reizen naar Nederland.

Woensdag, 16 september 2009. TIME TO GO HOME!!

We staan vroeg op en na het douchen ontbijten we in het hotelrestaurant. Na het ontbijt geef ik de mevrouw die elke morgen ons ontbijt verzorgde een kleinigheid. Deze vrouw zorgde er ook dagelijks voor dat onze hotelkamer op orde kwam. Ik bedank haar en neem afscheid om vervolgens de hotelrekening te betalen. We lopen richting Plaza de Galicia en nemen de bus naar het vliegveld. Blijkt dat de bus 5 minuten eerder vertrekt. Op het moment dat we Plaza de Galicia afrijden begint het te regenen. De eerste echte regen sinds weken. De temperatuur is ook aanzienlijk lager dan gisteren. Op het vliegveld aangekomen stopt de bus op nog geen 50 meter lopen van de ingang naar de incheckbalies van RyanAir. We kunnen inchecken via de Priority-balie. Omdat onze bagage met Soetens naar Nederland gaat hebben we slechts handbagage en is inchecken een fluitje van een cent. Dat is anders voor 2 Nederlandse pelgrims die met hun fietsen in de rij staan. Ze moeten hun fietsen gedeeltelijk gaan demonteren en inpakken. Later ontmoeten we deze mensen tijdens onze tussenstop op Londen Stansted. We lopen wat rond in de vertrekhal en bekijken de zogenaamde "tax-free shops". In de koffiebar doen we een laatste Spaans kopje koffie. Als op de borden de mededeling verschijnt, dat het vliegtuig uit Londen is geland gaan we richting douane. Door de beveiliging heen geeft geen problemen. De handbagage wordt streng gecontroleerd. Als gevolg van de Priority-booking hoeven we niet te wachten met instappen en hebben met enkele andere passagiers de eerste keus voor wat betreft de stoelen. Voorin en aan het raam dus!!! De vlucht is volledig volgeboekt. Het vliegtuig vertrekt stipt op tijd. Het cabine-personeel werkt professioneel en routine-matig en voor we er erg in hebben vliegen we al boven Engeland, dat zich als een lappendeken onder ons ontvouwd. Het is in het luchtruim boven de regio Londen erg druk kunnen we zien aan de vele vliegtuigen die op verschillende hoogten van en naar Londen vliegen. We kruisen de aanvliegroute van Heathrow, één van de drukste vliegvelden ter wereld en zien trapsgewijs de inkomende vliegtuigen in de lucht hangen en dat is erg mooi om te zien. Als ons vliegtuig een Boeing 737-400 de landing inzet zien we beneden ons het hart van Londen met de rivier Thames, Tower Bridge en The London Eye, ofwel het Millenium Wheel. Ondanks een flinke tegenwind landen we ongeveer 20 minuten eerder in Londen. Als we op het platform staan moeten we wachten om te kunnen uitstappen. Het grondpersoneel is meteen bezig de bagage uit het vliegtuig te laden. De fietsen van de Nederlandse pelgrims zijn blijkbaar als laatste ingeladen in Santiago de Compostela en worden nu als eerste, ze zijn volledig gewikkeld in transparant plastic, uit het vrachtruim van het vliegtuig gehaald. Ik zie dat de fietsen, achtereenvolgens op elkaar, op een niet al te zachtzinnige wijze op de klaar staande bagagewagen worden gegooid. Lekker joh, reizen met dure fietsen!!!! Londen Stansted is een base van RyanAir en deze maatschappij heeft een eigen terminal net zoals EasyJet. Het is een flink eind lopen voor we de douane-controle (grens) bereiken. De controle en beveiliging is heel scherp. Zonder kleerscheuren komen we in de transitruimte. We oriënteren ons waar we voor de aansluitende vlucht naar Eindhoven moeten inchecken. Blijkt achteraf electronisch te kunnen. We gaan even naar buiten, waar Niels in de smoking-area aan zijn nicotine-gehalte werkt. Vervolgens zoeken we een plaatsje op een terrasje waar we wat eten en drinken.De Nederlandse pelgrims van de fietsen ontmoeten we weer en we praten en drinken samen wat. Hun fietsen zijn dus inderdaad op diverse plaatsen flink beschadigd. Ze vertellen dat ze over de Via de Plata naar Santiago de Compostela hebben gefietst. Ze hebben het, als geroutineerde fietsers, als erg zwaar ervaren. De hitte en het parcours waren daar debet aan. De algemene indruk van hen, maar ook het advies is, als je die route wil fietsen, bereid je goed voor!! Na het verplichte wachten, checken we electronisch in en gaan richting vertrekhal. Onderweg komen we nog, met automatische vuurwapens, bewapende politie-beambten tegen. De veiligheidsmaatregelen zijn enorm bij de paspoortcontrole en de security-check. Ik krijg een bijzondere behandeling, fouillering!! Eigen fout, vergeten mijn zakmes in te pakken. Heb ik dus moeten achterlaten. Geen probleem. We shoppen nog wat en Niels overweegt een electronisch apparaat bij Dixons voor zichzelf te kopen. Is aanzienlijk goedkoper, maar op mijn advies ziet hij er toch maar vanaf. Na wat gedronken te hebben gaan we richting Gate 45 voor het vertrek. Weer met priority staan we voor in de rij. Het is een echte cultuur-shock om na 5 weken in relatieve rust weer tussen schreeuwende en zich populair voordoende toeristen te moeten staan. De groep passagiers is een mengeling van zakenlui en jonge en oude toeristen. Als het vertrek van het vliegtuig op zich laat wachten, we vertrekken uiteindelijk met een vertraging van 25 minuten, is het commentaar van de wachtende mensen niet van de lucht. Niels en ik laten het gewoon gebeuren. Inwendig beiden enigszins gespannen, maar wel zeer blij dat we bijna veilig en gezond weer thuis zijn. Om 19.20 uur landt ons vliegtuig op Airport Eindhoven en we zetten voet op Nederlandse bodem. Als we door de douane zijn worden we opgewacht door Alice, echtgenote en moeder. We omhelzen gedrieën elkaar en knuffelen en pinken een traantje weg. Mijn broer Olof en zijn Tine, Nicole de nieuwe vriendin van Niels en collega René van Eijk completeren het ontvangstgezelschap, dat ons opwacht met ballonnen en rozen. Fijn zo'n allerhartelijkst warm welkom. We gaan naar huis, dat is versierd met slingers en ballonnen. Gewoon geweldig. De avond brengen we gezellig door met een hapje en een drankje. We zijn veilig thuis.



We zijn ons zelf fysiek en mentaal tegengekomen en daarvan hebben we geleerd. We hebben genoten van ons samenzijn als vader en zoon samen "op weg" en we hebben elkaar in veel opzichten beter leren kennen. We hebben genoten van de natuur in zijn voortdurend wisselende gedaanten. De cultuur en bouwkunst hebben we toegevoegd aan de dingen waar we altijd van zullen blijven genieten. De stille momenten hebben we ondergaan en van de diepgaande, verhelderende gesprekken hebben we beiden geleerd. Het was echt een tocht van ontmoetingen en de rijkdom ervan ervaren. We hebben het beiden beleefd, het ondergaan en toegevoegd aan de rijkdom van het leven. Het zal ons altijd bijblijven……………………………………………………Iedere dag. Dankbaar zijn we, dat het ons gegeven was om het samen te kunnen en te mogen doen Het heeft ons rijker gemaakt. Een rijkdom die niet in waarde is uit te drukken. Een rijkdom, die ik altijd zal delen met mijn zoon Niels tot in lengte van dagen. Alleen HIJ of ZIJ, die naar Santiago de Compostela gaat of daarvan terugkomt is een PELGRIM.

"Aan de finishing touch van de weblog wordt nog dagelijks gewerkt!! Geplaatst door Maarten en Niels Lautenslager, op 13:03 0 reacties